De handgemaakte tasjes van Mbabazi zijn een succes

Vandaag eerst Engelse les.  En vandaag moeten ze hun vorige lessen kennen, “introduction” en “counting untill 20”, uit het hoofd.  Pas dan mogen ze de les verlaten. Maar dan krijgen ze wel een handgemaakt tasje van Roos Mbabazi en haar vriendinnen.  Ik weet, de tasjes zijn oorspronkelijk gemaakt voor de kinderen, maar ook deze vrouwen zijn schoolgaand. Plus, ze zijn gemotiveerd, dus ze verdienen wel een tasje zodat ze hun schriftje en potlood/stylo toch ergens in kunnen insteken. Want neen … zij hebben geen 5 handtassen of zelfs meer, zoals wij, soms zelfs geen simpel draagtasje.  Dit natuurlijk met de goedkeuring van Roos Mbabazi.

Vandaag is er een grote opkomst, vier nieuwe leerlingen. We zullen de groep moeten opsplitsen, want er is een niveauverschil.  Sommigen lukt het om te tellen tot 20, en ze kennen ook de “introduction”, maar anderen sukkelen enorm met het tellen.  

Een aantal van de vrouwen hebben dus een handgemaakt tasje gekregen, ooh, wat waren zij content zèg! En de anderen bleken ineens supergemotiveerd om tegen de volgende les ook te voldoen aan de eisen om een tasje te krijgen.  

Ik denk dat dit een mooi nieuwjaarsgeschenk is voor hen, plus de voldoening Engels te leren.  Op de terugweg van de school, kwamen we één van de lokale gidsen tegen, en de vrouwen begonnen hem te groeten in het Engels, deze man wist niet waar hij het had. Dat vonden de vrouwen natuurlijk super grappig.

Vandaag hele goeie assistentie van Kato in de engelse les.  Hij doet dit echt goed.

Koken met Vicky of koken op z'n afrikaans

Vandaag met Vicky in de keuken geholpen. Ik dacht dat dit een drukke dag ging worden, maar ik moet nog altijd leren dat het hier nooit ‘druk’ is.  Het tempo waaraan ze hier werken, is traag, op het gemak. Ik hoor hen dan wel klagen dat ze de hele dag moeten werken, maar ik denk dan bij mezelf, moest je nu eens een klein beetje sneller werken, in 2^de versnelling in plaats van 1st, dat is nog niet zo’n groot verschil, dan zou je toch rapper gedaan hebben met je werk. Er zijn er enkele die wel goed doorwerken, maar sommigen zie ik alleen maar lanterfanten.

Dus, afspraak met Vicky om 10u in de keuken om de lunch voor te bereiden.  Maar Mahoro toch, African Time! Om hoe laat zijn we uiteindelijk begonnen zijn? Om 12u.

In de namiddag opnieuw, afspraak om 16u, om het avondmaal voor te bereiden.  Ik dacht bij mezelf, je hoeft niet op tijd te zijn, dus ik kwam zelf wat later, 16u30, en daar kwam Vicky ook juist aan. 

De bedoeling was dat ik soep zou maken, maar de groenten voor de soep waren er nog niet, die waren nog onderweg.  Tja, dan maar beginnen met de groentjes te snijden voor de hoofdschotel die wel aanwezig waren.

Maar het eindresultaat mocht er zijn, lekker lekker lekker! Bjaba binusire = het heeft gesmaakt !

Handcraft

Ik heb enkele leesboeken meegebracht naar hier, maar die liggen daar maar, stil te wezen; De Alchemist en De Kleine Prins. Natuurlijk, ik geef toe, ik spendeer wel wat tijd aan mijn blog, mailen, zelfs facebook.  Zo blijf ik in contact met jullie allemaal en dat vind ik hier wel leuk. Zie dat ik mijn moedertaal Nederlands anders vergeet.

Als ik vrije momenten heb, dan weef ik.
Na 2 weekjes heb ik al een mooi resultaat.
Wat denken jullie hiervan ? Een winkeltje beginnen 😄

De straten zijn vuil

Ophaling van vuilnis, of afval sorteren, of recyclage, dat kennen ze hier spijtig genoeg niet.
Ze hebben hier wel plastiek en blik en glas. Gelukkig gebruiken ze dit in mindere mate dan wij, omdat dit dure artikelen zijn voor hen.
Dit afval vind je overal terug, op straat, in de berm, rond de huisjes van de mensen, en vooral op de plaatsen waar ze samenkomen.
Als je naar hier komt als toerist dan verschiet je hier toch wel van. De natuur is hier zo mooi, en dan zie je al die vuiligheid liggen.

Om eens aan te tonen dat het ook anders kan, hebben wij gisteren met de kinderen het vuilnis hier in het trade-center van Nkuringo opgeraapt.  We werden natuurlijk eerst raar bekeken, maar meer en meer kinderen kwamen toch meehelpen. En ze vroegen mij natuurlijk 'why are you doing this'. En dan zei ik dat wij in België mooie en propere straten hebben, dat iedereen er voor zorgt dat het voor zijn huis netjes is, dat wij niets op straat smijten. Allez ja, dit is toch de algemene regel.  Dat vonden ze toch interessant om weten, want het gras aan de andere kant is altijd groener hé.

Nu, ik besef heel goed dat deze éénmalige opruiming niet zal herhaald worden. Maar toch ...
's Avonds heb ik hier met enkele belangrijke mensen van de gemeenschap over gesproken, en kwam het voorstel om vuilnisbakken te plaatsen, en deze op bepaalde tijdstippen te laten legen. Dit vond ik een heel goed idee en ik heb deze man bedankt voor dit goed voorstel en zich hiervoor te willen inzetten.
Gelukkig ben ik hier nog een tijdje, dus kan ik dit voorstel opvolgen, dat wil zeggen, zal dit uitgevoerd worden.

Engelse les voor de vrouwen van Nkuringo

Vorige week maandag zijn we gestart met Engelse les voor de oudere vrouwen hier in het dorp, die nooit de kans gekregen hebben om naar school te gaan.  Sommige van deze vrouwen kunnen zelfs niet lezen of schrijven.

Aangezien er hier regelmatig toeristen komen, omwille van de gorilla's (Silverback's), is het voor hen interessant om een beetje Engels te spreken, zodat ze toch een beetje kunnen communiceren en zodoende iets verkopen van hun oogst (bananen, avocado's, passievruchten, ...) of van hun handcraft (zelfgemaakte mandjes, schalen, maskers).

Ik leer de vrouwen Engels, en zij leren mij hun lokale taal, Ruchiga.
Voor wie deze lessen het moeilijkst zijn?
Ik zal jullie een ideetje geven van :

Hello, how are you ?  =  Agandi, oriyo ota ?
I am fine  =  Nidge
What is your name ?  =  Izina ryawe ori oha ?
My name is Sophie  =  Izina ryangye ndi Sophie
Nice to meet you  =  Wébalé kwiga


Tot nu toe zijn er al 7 leerlingen voor de Engelse les. Maar het probleem is dat deze vrouwen veel werk te doen hebben. Zij zorgen voor het huis, zij maken eten, zij werken op het land, zij gaan naar de markt. Dus, spijtig genoeg, kunnen sommigen niet tijdens elke les aanwezig zijn.

Fausta, Topista en Hanamarya

 

 Enkele van mijn leerlingen, zitten mij op te wachten en hebben er echt zin in.

Kerst bij Evarist thuis

Evarist heeft mij uitgenodigd om bij hem thuis en zijn familie kerst te komen vieren, volgens hun eigen traditionele manier.
Vanwaar ik logeer, tot bij Evarist, is het een half uur stappen. Het familiehuis ligt in een dal, en is niet bereikbaar met een voertuig. Alles moet dan ook gedragen worden.
Hier zie je mama Anna toekomen met het water.

Agatha Matchati in de keuken.

De eten is klaar.  Rechtsonder is mijn bord dat gevuld is met kleine groene aubergines, bruine bonen en een paarse saus van grondnoten. Hier kan je dan rijst (is grote luxe voor hen), aardappelen en avocado aan toevoegen. En ze hebben hier graag dat je veel eet.

Evarist drinkt hier bananenbier.
Dit ruikt en smaakt zuur, en je drinkt dit best met je ogen toe, want het ziet er niet uit.
Geef mij maar liever een 'Nile', dat is een gewoon biertje uit een flesje.

Om mijn dankbaarheid en waardering te tonen, had ik enkele geschenkjes mee, zoals een nieuw hemd voor Evarist en een mooie sjaal voor mama Anna. Waar ze heel blij mee waren.

Na al het lekkere eten en het bananenbier, wordt er eerst gerust. Time for relaxing!

In de late namiddag begon het te regenen, en dan zijn we binnen gaan zitten. Deze ruimte kan je vergelijken met onze living/woonkamer. Met één groot verschil, hier is geen elektriciteit, dus ook geen TV of radio. Wij hebben dan ook een gezelschapsspel gespeeld, UNO. Dit was dolle pret. En voor degene die toch weer honger zouden hebben, had Charity papaya's mee.

Kerst in Nkuringo

Iedereen heeft vandaag zijn of haar mooiste kleren aan. Groot en klein.
Iedereen komt samen en deelt de maaltijd.
Iedereen is blij vandaag.

Vandaag, kerstdag 2016. Iedereen heeft zo een beetje z'n eigen tradities en gewoontes op deze dag, voor mij zijn deze dit jaar totaal anders.
Sinds ik thuis vertrokken ben, heb ik één kerstboompje gezien, in de bank. Kerstliedjes op de radio, die heb ik ook niet gehoord. En dan vooral, het regenseizoen is hier gedaan, dus het wordt hier elke dag mooier weer, warmer. Ik heb hier geen kerstmuts nodig.
Na een lekker ontbijt, ananas - mango - passievrucht - vers fruitsap - toast en koffie, zijn we naar de kerk van Rubugira (nabijgelegen dorp, groter dan Nkuringo) geweest.  Hier is het komen en gaan in de kerk. Dat wil zeggen, je komt binnen wanneer het jou past, en je vertrekt wanneer het jou past. Dus, na ongeveer 2u30, zijn wij vertrokken.  Redenen waarom deze viering zolang duurt, ook vandaag, op kerst, werden er kinderen gedoopt, er was zelfs een trouw.

Zie hieronder de pasgehuwden die wuiven naar het publiek.

Na de viering werden we opgewacht door de kinderen van de muziekschool van de Singing Gorilla die met veel plezier zongen en dansen.

Deze kinderen zitten vol ritme en muziek. Klein en groot, allemaal.

Hierna kregen deze kinderen een kerstmaaltijd aangeboden, bestaande uit opgewarmde matoke-bananen en een soda (frisdrank).

Ook voor ons, opgewarmde matoke-bananen en geroosterd geitenvlees op een stokje.