Leeuwen

Morning-game-drive, dat wil zeggen om 6u opstaan.  Voor mij voelt dit als 4u.  Pffft, ik heb koffie nodig om wakker te worden.  Gelukkig Kato ook.  Na de koffiebreak vertrekken we, Ufl en Theresa gaan mee met ons.  ‘What do you want to see’, vraagt de gids Daniël. 'The Lion of course'.

We rijden wat rond en dan beginnen we overal olifanten zien.  Sommige zijn nogal zenuwachtig.  Blijkbaar zou dit te maken hebben met de onlusten in Sudan.  Bepaalde momenten zien we olifanten lopen, met hun oren flapperen en lawaai maken.

Een tijdje later hebben we geluk, Daniel en Kato zien in de verte een leeuw.  We moeten wel nog een toertje doen voordat we er dicht bij zijn, maar leeuwen zijn gelukkig luie dieren, en tegen dat we dichterbij zijn, zien we dat er twee leeuwen liggen, een jong koppel, mooi, héél mooi!

Nu, in het droog seizoen is het moeilijker om de leeuwen te vinden, want hun kleur is bijna hetzelfde als het droge gras.  In het regenseizoen, als het gras groen en nat is, dan zie je ze liggen op de rotsen of op de termietenheuvels, want een 'kat' houdt niet van nat gras.

Nieuwe dieren dat ik hier nu al gezien heb, zijn de jackal en hyrecx. 

Kidepo Valley

Omwille van alles wat in het Noorden van Uganda gebeurt is, zowel in de tijd van Kony, als de oorlog in Sudan, is Kidepo Valley (in het Noord-Oosten) één van de minder gekende nationale parken in Uganda.  Maar nu hebben we er toch werk van gemaakt, en staat Kidepo Valley op ons programma.

Waar we geen rekening mee gehouden hebben, is 'welk seizoen' het in dit deel van Uganda is.  Maar dat zien we al héél snel.  DROOG seizoen.

Nadeel van het droog seizoen is dat het park er helemaal niet zo groen uitziet als je zou verwachten, maar het voordeel is, dat de olifanten op zoek moeten naar water, en daardoor zien we natuurlijk ongelooflijk veel olifanten.

Wat me ook opvalt, is dat we heel veel jonge dieren zijn.  Kleine olifanten, kleine zwijntjes, ...

En het is hier misschien wel droog, maar toch is het hier heel indrukwekkend, prachtig gewoonweg!

Gulu

Misschien zegt de naam 'Gulu' sommigen van jullie iets.
Of toch zeker als je de boeken gelezen hebt over de kindsoldaten in Uganda.
Ja, de stad Gulu, net zoals Lira, zijn steden waar het in de tijd van Kony helemaal niet meer veilig was.
Je merkt ook heel duidelijk, hier in het noorden van Uganda, dat er veel minder mensen wonen.  Velen zijn toen gevlucht.
Maar je ziet dat de wegen worden aangelegd, en dat de mensen terug komen.

Ik zie wel twee duidelijke verschillen.
Aan de ene kant zie je dat de stad groeit, en de mensen veranderen ook mee.  Dit is voor mij de eerste keer dat ik hier in Uganda vrouwen op de fiets zie.  Ook zijn de mensen, ondanks het traumatische verleden van dit gebied, open en vriendelijk.  Ik zou zelfs durven zeggen, opener dan in Kisoro.  De mensen zijn zowel naar mij toe, als naar Kato (die Rwandees is) heel behulpzaam, en ze geven ons alle informatie die we vragen.  In welke taal?  In het Engels.  Want het lokaal dialect dat ze hier spreken, is zelfs voor Kato onverstaanbaar.  Ze spreken hier met totaal andere klanken dan in het zuiden.  Misschien een beetje te vergelijken met de West-Vlamingen en de Antwerpenaren?

En een ander groot verschil is hoe de mensen buiten de stad wonen.  Zij wonen nog in hutten, gemaakt van modder (aangestampt met de voeten) en als dak wordt er riet gebruikt.

Zijn deze mensen arm?, vraag ik aan Kato.
Dat weet je zo niet, dat kan je enkel zien aan de grote van hun kudde vee.

Een tijdje later zien we een jongen van ongeveer 14 jaar, in versleten kleren, een grote kudde geiten hoeden, waarvan sommigen een bel aan de nek hangen hebben.  En Kato zegt mij, 'de eigenaar van deze kudde is rijk'.
Hoe weet je dat?
Omwille van de bellen.  Dit is één kudde.  En de eigenaar maakt hiermee ook duidelijk, dit is 'mijn kudde'.  En het gaat hier niet over de jongen in de versleten kleren, die zal ook maar een armzalig loontje krijgen om deze kudde te hoeden.

En er is altijd Tilapia

Mijn laatste lunch bij mijn vorig bezoek was Tilapia.
Hoe kan ik anders dan bij mijn eerste lunch, Tilapia eten, het is zo lekker.
Het geeft mij nog een beetje meer het gevoel van thuis komen.
En ja, ik geef het graag toe, met een lekker biertje erbij,
en in goed gezelschap.
Mijn eerste dag in Uganda is genieten van het gezelschap van vrienden,
genieten van de warmte en het zonnetje,
volop genieten,
en ikke niet alleen 😄

Terug "thuis"

Om 3u35 was ik wakker, en … niet meer geslapen.  Veel te onrustig.

Dus, tegen dat Thierry mij  (om 6u) komt ophalen, sta ik al klaar beneden met al mijn tassen.

Alles gaat vlotjes, rond 8u zit ik op mijn gemak een tasje koffie te drinken in de luchthaven, ingecheckt en bagage afgegeven.  Nu ben ik rustiger.

Ook op het vliegtuig voel ik me kalm.  Ja, ik ga een stukje naar huis.   

Als we beginnen te dalen, om te landen in Entebbe, dan beginnen de zenuwen weer.  Ook hier verloopt alles vlot, in een goeie 10 minuten sta ik buiten, met al mijn bagage.  En ja, tussen al de wachtenden, staat er eentje met een brede lichaam, Kato! 

Ik snuif de lucht op, ik voel de aangename warmte, oooh, zalig.

We rijden in Kato z’n nieuwe auto, ziet er goed uit, naar de Backpackers, waar we tot in de late uurtjes zitten bij te praten.  Er is zoveel te bespreken.

Gervase Tumwebaze, dat hij moge rusten in vrede

Deze morgen het droevige nieuws gekregen dat Gervase, onze burgemeester, mijn gastheer, overleden is.

Ik ben gisteren nog twee hemden voor hem gaan kopen.  En nu, is hij er niet meer?

Hoe kan dit? Hij is nog zo jong! En hoe? Dat is toch niet mogelijk, hij was toch in goede gezondheid, behalve zijn gebroken been?  Je kan toch niet overlijden aan een gebroken been?

Ja dus.  Een paar uur later hoor ik van Chris dat de doodsoorzaak bloedklonters zijn.

Door zijn ongeval en operatie, en waarschijnlijk geven ze daar niet of onvoldoende medicatie voor het bloed, en door te weinig beweging, kan je een trombose krijgen. En wordt hier niet snel op geageerd, dan heeft dat net als bij Gervase slechte gevolgen.

Dit is weer een bewijs dat de geneeskunde, dat de medische sector daar in Uganda nog ver achter komt.  Dus is er voor Singing Gorilla Projects nog veel werk aan de winkel.  Maar ik vraag mij dan af, de jonge mannen die nu in de Health Center werken, hebben Gervase ook niet kunnen helpen.  Dus, ik vrees dat de weg nog lang is, héél lang.

Het gevoel dat Gervase er niet meer is, is alsof er een stukje van Nkuringo weg is.  En ja, er zullen dingen veranderen, er zullen dingen verdwijnen.  Wat gaat er gebeuren met Albertine?  2 maanden mijn thuis geweest.  Wie gaat er Chairman (burgemeester) worden?  Wie gaat er de Health Clinic leiden?

Er zullen wel kandidaten zijn, maar zullen dat de goeie zijn?

Ik wou dat ik nu ook al naar Nkuringo kon vliegen, zoals Chris.  Maar ja, die vrijheid heb ik helaas niet.  Maar op zo’n moment als nu wil je wel bij de mensen daar zijn.  In verbondenheid dit verlies delen.  Ik moet denken aan zijn zus Topista, en broer Silver, en zijn 7 kinderen, ...  en Brenda met haar baby'tje ...