Honeymoon ... of gewoon relaxen

We logeren in Jangwe Lodge, juist voorbij Gitarama.   Nergens staat er een aanduiding, we moeten afgaan op wat er in de Bradt staat, en vragen aan de mensen ter plaatse.  In de middle of nowhere, in alle rust en stilte, te midden van de heuvels, vinden we uiteindelijk de lodge.  Kato begrijpt dit eerst niet goed, maar dat zal snel veranderen.  Hier kan je tot rust komen en nagenieten van de voorbije weken. 

Deze lodge wordt uitgebaat door een Rwandees-Belgisch koppel, hij is hier geboren (zijn moeder was rwandees, zijn vader belgisch), en zij is Belgisch.  Hij is in 1960, omwille van de burgeroorlog, vanuit Rwanda naar België gezonden, waar hij uiteindelijk gestudeerd en gewerkt heeft.  Na de Genocide is hij terug naar Rwanda gekomen om de grond van zijn vader terug te vragen.  En hij heeft dit ook teruggekregen.  En toen ze op pensioen gingen, hebben ze dan ook besloten om hier een kleine lodge  te bouwen en hier te wonen.  Ja, ik zou hier ook wel oud kunnen worden.

Sinds ik vertrokken ben zondag uit de Volcano-House heb ik geen degelijke internetverbinding meer gehad, waardoor ik niets op mijn blog kan plaatsen.  Ik leer ik hier relativeren, leven in het nu, en wat vandaag niet lukt, dat doen we morgen wel.

Familiebezoek in Nyagatare

Het begint al een beetje traditie te worden als wij hier zien; ik geniet van de lekkere katogo die Valeria maakt, de kinderen van Pascal en Talesis komen allemaal goeiendag zeggen, en drinken een soda (Kato en ik kopen altijd een bak soda op weg naar hier), muzee en ik drinken Primus, … en er worden verhalen verteld.

 

 

Telkens als ik hier ben, kan ik het niet laten om foto’s te trekken.  Kato z’n vader steekt dan altijd z’n vinger op naar mij, zoals van ‘ben je weer bezig’, maar als ik dan met vergrote foto’s uitpak van hen, dan zijn ze wel super blij.  

Getrouwd ... volgens de lokale traditie

Een Community Walk hier in Kisoro, met Julius. We starten met een mooie wandeling vanuit SawaSawa, richting Muhaginga.  Ondertussen vertelt Julius het één en ander over de cultuur.  De bewoners van Uganda, Rwanda, Burundi, Congo bestaan uit Hutu (= landbouwers), Tutsi (= veehouders) en Batwa (= jagers).  Maar doordat de Hutu zich vestigen, en de Tutsi het land gebruiken voor hun vee, is er voor de Batwa geen plaats meer.  Zij zijn verdrongen uit hun oorspronkelijke habitat, en voor sommigen is dit moeilijk om te overleven.

We worden warm ontvangen door een groep mensen, ik zou zeggen een clan, waarschijnlijk allemaal familie van elkaar.  Met zang en dans, en dit op een volledig andere manier dan in Nkuringo.  Deze mensen zijn heel hartelijk, en nadat ik daar bijna 2 uur doorgebracht heb, zou ik zelfs zeggen, ‘niet hebberig’.

De mensen tonen hoe ze soghum fijnmalen, slaapmaten weven, eten klaar maken, … en ik mag alles zelf uitproberen.  En … ze tonen ook hoe er ‘volgens hun oude cultuur’, getrouwd wordt, en ik ook hier mag ik aan deelnemen, als de ‘bruid’.  Dit voelt aan de ene kant een beetje onwennig, ik sta niet graag in de belangstelling, maar toch voel ik mij ook wel op mijn gemak bij deze mensen.

Het grappigste is, er zijn een heleboel kinderen aanwezig, die niets zeggen, maar wel mee dansen. Maar, op de moment dat ik mijn met 'nieuwe echtgenoot' binnen ga in het huis, begeleid door een hele hoop kinderen, krijg ik ineens in kinderkoor te horen “sit down”.  Dit deel van het huwelijk vinden ze duidelijk het leukst.  

Wat er dan normaal verder gebeurd?  Ik wordt zogezegd ontmaagd.  Een tante komt wel eerst uitleggen hoe dit in z'n gang gaat en zij zal hiervan het bewijs komen halen de volgende ochtend, een bebloed laken.  Hierna mag/moet ik 2 weken binnenshuis blijven om te herstellen van mijn ontmaagding. Ik maak maar snel dat ik weg ben, want tante haar ontgoocheling zou wel eens groot kunnen zijn.

Tja,  cultuur …