Het weeshuis van Paul Howells

Toen we vorige zaterdagavond toekwamen in de BackPackers zagen we tot ons groot plezier dat ook Paul Howells daar is.  Dit was een leuk weerzien.  Het is de derde keer dat we hier op hetzelfde moment logeren.  Vandaag hebben we eindelijk tijd om met hem mee te gaan naar zijn weeshuis.  Ik moet zeggen dat ik echt onder de indruk ben.  Hij heeft, met behulp van de eigenaar van de BackPackers, grond kunnen kopen, en daar hebben ze dan met behulp van vrijwilligers (uit Engeland en Uganda) 2 huizen gebouwd, één voor meisjes en één voor jongens.  In elk huis is er een ‘housemother / housefather’ die voor de kinderen zorgt.  7 jongens en 12 meisjes wonen er.  Ze noemen Paul allemaal ‘Dady’ en je kan zien dat ze hem ook echt als een vader zien.  Wat mij ook opvalt, is het respect dat ze hebben, en de goeie manieren.  

We spelen samen met de kinderen ‘paaseieren rapen’, maar dan zonder paaseieren maar met kleine trofeetjes in de plaats.  De kinderen gaan allemaal naar de keuken (achteraan het huis), en Paul en ik verstoppen de 9 trofeetjes vooraan in de tuin.  ‘Verstop ze goed’, zegt Paul, 'want ze zijn hier goed in'.  Het is een plezier om hen bezig te zien.  En terwijl ze zoeken, houden ze ons in de gaten, want misschien zouden wij wel eens iets kunnen verraden.  En het is prachtig om te zien hoe ze met elkaar delen. 

De jonge vrouwen krijgen van mij allemaal een pakketje AfroPads, en met de kleine jongens kijk ik in de namiddag naar de Lion King.  Ze zijn zo lief en grappig.  Paul komt 4 keer per jaar, en ik kan mij inbeelden dat het telkens moeilijk moet zijn om afscheid te nemen.  

Herbruikbaar maandverband

Catherine, door ons gesponsord, is een jonge vrouw van 16 jaar, en zij vroeg mij of ik voor haar maandverband wilde kopen.  Nasser (mijn contactpersoon in Kampala) wilde voor haar ‘Always maandverband’ kopen, maar dat is volledig tegen mijn principes.  Het is te duur en het is vrouw- en milieu-onvriendelijk.  Je creëert veel afval en deze gecommercialiseerde maandverbanden bevatten een suikeroplossing waardoor vrouwen langer bloeden, zodoende verbruiken en kopen ze meer.  Zéér vrouw-onvriendelijk.  Enkele weken heb ik rond gelopen met de idee om de vrouwen in Uganda zelf herbruikbare maandverbanden te laten maken.  Wat op zich geen slecht idee is, want je creëert ook jobs, maar … hoe begin je hier aan?  En wie wil mij hierin helpen?  Behalve Nasser in Uganda, vind ik in mijn kennissenkring niemand die mee op de trein wil springen.  Enkele weken voor mijn vertrek kreeg ik wel van Katrien VDM een proefwerkje, want zij naait graag, en zij wil graag een ontwerp maken, waar de vrouwen in Uganda dan verder mee kunnen.  Dat vond ik al super.  Maar mijn grootste vraag is, ‘waar vind ik in Uganda alle materialen’.

Een weekje voor mijn vertrek, krijg ik via een verpleegster van mijn vader en een apotheker uit Sijsele, het adres van een firma, genaamd Afropads, opgericht door Nederlanders en werkzaam in Uganda, Kenya en Malawi.  Hoera!

Vandaag heb ik Afropads bezocht, samen met Catherine en Nasser.  Ik koop 40 pakketjes aan, 16500UgSh voor ééntje. Voor ongeveer 4€ kunnen de meisjes nu één jaar weg.  De ‘reusable sanitary pads’ zijn héél goed ontworpen, en als ik vraag of alle materialen uit Uganda afkomstig zijn, is het antwoord spijtig genoeg ‘neen’.  Ik zeg spijtig, vooral omwille van de ecologische voetafdruk.  Maar ook omdat Nasser blijft met de idee rondlopen om zelf deze pads te maken.  Hij mag dit gerust van mij doen, maar dan zal hij zelf de handen uit de mouwen moeten steken en alles uitzoeken. 

We are STUCK, we zitten vast

Cheeta-tracking, dat is ons doel vandaag, en we zijn hiervoor in Pian-Upe, een nieuw Nationaal Park.  Dat is, als we rekening zouden gehouden hebben met het regenseizoen. In deze regio is het niet hetzelfde als in het overige gedeelte van Uganda. De seizoenen in het Noord-Oostelijke deel van Uganda gaan mee met Kenia, en zodoende komen we, zonder dat we er aan gedacht hebben, in het regenseizoen terecht.  Voordeel hiervan is, alles is prachtig groen.  Nadeel is, het gras is lang, zodoende weinig kans om de cheeta’s te zien.

Toch wagen we onze kans er op.  Maar door de regen zijn de wegen modderig, en na een leuke en mooie start van de dag, rijden we ons vast.  ‘We are stuck’, en dit midden in het park.  Gelukkig is er wel netwerk en kan er rondgebeld worden.  Maar elke mogelijke wagen die ons er uit zou kunnen trekken, is niet beschikbaar.  Dus moet er hulp opgetrommeld worden om ons uit te graven en te duwen.  

In afwachting van al die extra handen, beginnen Kato, de gids Jacob en de ranger Dany al te graven.  Het is niet alleen modder, het is klei, en de hele auto is er in gezakt.  Met blote handen, en zelfs met behulp van het geweer van de ranger wordt er gegraven, zodat er ruimte vrijkomt.   

Na ongeveer 2 uur komen de helpende handen toe, 4 mannen van de community die duidelijk niet bang zijn om zich vuil te maken.  Ze liggen bijna onder de auto te graven.  Met hun hulp en met alle gebundelde krachten samen, krijgen we de auto er uit.

Ik schrijf ‘we’, maar ‘ik’ was wel de toeschouwer tijdens heel dit gebeuren die enkel haar voeten vuil gemaakt heeft.  Terug in het kamp, hebben we de bevrijding gevierd met menig biertje en leuke verhalen. En ik moet toegeven, ik wens dit een ander niet toe, maar eigenlijk hebben we wel goed gelachen vandaag, en bezien we het als een avontuur.