donderdag 20 februari 2020

STILTE


‘Herbronnen’, ‘chillen’, ‘tot rust komen’, ‘aarden’, ‘relaxen’, … er zijn zoveel woorden die we gebruiken als we op vakantie gaan, en als we proberen te omschrijven waar we nood aan hebben.  Maar weten we het eigenlijk wel?

Ik ben nu al voor de zoveelste keer naar Uganda geweest, mijn tweede thuis zeggen sommigen, … ik ook …. en toch blijven deze reizen mij verrassen.  Enkele eeuwen geleden noemden ze zo’n reis een echte ‘ontdekkingsreis’, maar de dag van vandaag is dit nog altijd zo.  En als je de reis volledig beleeft, daarmee bedoel ik ook voor en na, dan ‘ontdek’ je nog veel meer.

Zondagavond, thuis in België, lig ik in mijn bed en verbaas ik mij over de ‘stilte’.  Zo stil … te stil bijna … een beetje beangstigend stil want door de stilte is er weer ruimte voor … gedachten.  Ja, daar is ze weer, de nooit stoppende gedachten-stroom en … die was er niet in Uganda. 

In Uganda zijn er altijd de geluiden van de natuur of van de mensen, maar hier is alles, zoals wij verlangen en verwachten … STIL.
Zo ben ik ook opgegroeid, het ‘moest’ stil zijn.  Dit zit als het ware ingebakken in mijn verwachtingspatroon, het ‘moet’ stil zijn. 
Maar is dat dan wel zo gezond?  Is dat wel zo natuurlijk?

Als ik dan kijk naar mijn Afrikaanse broeder Kato, die heeft geen enkel probleem met wat wij ‘lawaai’ noemen.  Als ik hem ’s morgens vraag of hij goed geslapen heeft ondanks de ‘muziek’ of het ‘geblaf van de honden’ of … hij heeft het niet eens opgemerkt, hij heeft goed geslapen.
Dus … waar ligt het probleem dan?  Bij het lawaai … of bij mij?

Wat nu?  Met mijn raam open slapen?  Tja, daar heb je natuurlijk weer al die ‘maars’; ja maar het is koud, ja maar al dat fijn stof, ja maar … vooral dan … het lawaai van de auto’s …. 

Hmm, dit vraagt een paar nachtjes denkwerk ….



donderdag 13 februari 2020

My lucky day


Vandaag doen we nog eens een poging om een luipaard te zien.  We nemen contact op met de ranger die ‘trackings’ organiseert, en we moeten ons blijkbaar aansluiten met een andere klant die lion-tracking wil doen.  Tja, geen probleem voor mij.  Voor dezelfde prijs zal ik dus al zeker leeuwen zien, en misschien ook een luipaard.  Ik verwacht er niet teveel van.




Note : als je je afvraagt waarom deze leeuwen een halsband aan hebben, dit is voor hun eigen bescherming.  Zo kunnen de 'rangers' hen opvolgen, en als ze te dicht bij een dorpje komen, dan worden ze daar weggejaagd.  In april 2019, werd een volledige groep leeuwen dood teruggevonden.  Ze waren vergiftigd door de lokale bevolking, die simpelweg hun eigen familie en geiten wilde beschermen. 

Maar vandaag ... ‘it is my lucky day’!  Na Leeuwen gezien te hebben, vinden we ook een luipaard.  Dit luipaard heeft een jong, we zien dit jong niet, maar ze blijft wel in de omgeving, ze loopt niet weg, en daardoor kan ik mooie foto’s maken, bingo!



Kato laat mij terugrijden naar Tembo Safari, waar we op het gemak een laat ontbijt nemen.  In de namiddag wil ik een kleine boottocht doen.  Met kleine bedoel ik, in een klein bootje van de community, in plaats van de grote boten van UWA.  Eens zien wat dit geeft.  Uiteindelijk gaat Kato, ondanks zijn watervrees ook mee.  En goed dat hij mee is, want hij heeft de beste ogen, en spot iedere keer in de verte de groepen olifanten.  Dit is echt ‘my lucky day’.  




PS : ik geef eerlijk toe, ik heb hier héél veel 'lucky days'.

dinsdag 11 februari 2020

Scovia


Een dag vol indrukken, een drukke dag maar toch een leuke dag.  Om te beginnen, het is vandaag Kato zijn verjaardag, dus gaan we lekker uitgebreid ontbijten in de Gardens.   

Daarna rijden we naar Isunga, waar we Father Fabius moeten terugvinden.  Als we van de hoofdbaan af zijn, is het aan mij om te rijden.  Ik begin het links rijden al iets meer gewoon te worden.  Na wat heen en weer rijden, vinden we Fabius in de Secundary School van Père Acte.  Dit is ook de school waar ik de schoolfees voor Scovia moet betalen.  Scovia zal vanaf nu ook door Een Hart voor Uganda gesponsord worden, en haar persoonlijke sponsor is Roos.  




 
Scovia is 14jaar, en gaat nu naar Secondary 2.  Een lief, vriendelijk en intelligent meisje.  Ik kan heel gemakkelijk met haar praten.   


 
Samen gaan we haar vader, thuis bezoeken.  Haar vader, hij is nu 60jaar, is 8 jaar geleden blind geworden.  Niemand weet de oorzaak.  Hij hoopt wel op een wonder dat God op een dag zijn zicht zal teruggeven.



Hij heeft 11 kinderen en 2 vrouwen.  Zijn jongste vrouw, de mama van Scovia, is het een paar jaar geleden afgetrapt.  Het is dus zijn eerste vrouw die voor hem zorgt.

In de namiddag doen we een 'community walk' in Bigodi.  Dat wil zeggen, je maakt een wandeling door het dorp en je gaat op bezoek bij een paar lokale ambachten.  De medicijnman is de eerste die we bezoeken.  Voor mij als 'herboriste' is dit superinteressant.  En hij heeft ook wel interesse voor enkel van onze remedies, zoals 'aardappelsap' voor mensen die last hebben van maagzuur en maagzweren.



Dan komen we bij de vrouwen die mandjes weven.  Hier komt van 'weven' niet veel terecht, omdat ze het dolle pret vinden dat ik een klein beetje hun taal spreek.  Ik leg hen uit dat ik al een beetje (= katche)  kan weven en dat zij prachtige mandjes maken.  Ze zijn zo mooi die mandjes dat ik er een deel gekocht heb voor onze benefietavonden.