vrijdag 27 november 2020

Op bezoek bij Judith Tukahirwa

 Dit is Judith Tukahirwa, bijna 9 jaar, en gesponsord door An Dumon.

An vroeg mij naar de thuissituatie van Judith.  Daar kon ik niet veel op antwoorden, dus besloot ik om Judith thuis te bezoeken.  

De tamtam had natuurlijk alweer zijn werk gedaan, want ik werd opgewacht door het hele gezin.  Behalve de vader dan.  Maar dat is altijd het geval in Uganda.  Als je als vrouw een familie gaat bezoeken, is de 'man des huises' nooit thuis.  Begrijp ik niet veel van, maar ja, ik ben dan ook nog altijd westers.

Judith heeft nog één oudere zus, en heeft 4 jongere broertjes.

Oma woont ook bij dit gezin.

En dit is hun huisje ... bestaat uit 2 delen, een voorkant, de zogenaamde leefruimte, en een achterkant, wat we dan de slaapkamer noemen (voor 9 personen).


 
 
De keuken 

en ...

tja, hoe moet ik het noemen ... hun terras en moestuin ...


Elektriciteit hebben ze hier niet.  Ze verlichten met kaarsen.  Of eigenlijk gaan ze als het donker wordt 'slapen'.  

Water hebben ze hier ook niet.  Dit halen de vrouwen en de jonge kinderen 's morgens.  Naar beneden, naar het riviertje, en dan terug, stijl naar boven, met een bidon van 10 of 20 kg.   De mensen hier zijn ongelooflijk sterk en krachtig ... en moedig.  

Deze leefsituatie is niet nieuw voor mij, maar het blijft mij verbazen, het blijft mij raken.  Wij, de westerlingen, zijn zo verwend, we beseffen het niet.  Als je zo'n situatie met eigen ogen ziet, dan besef je in wat voor een weelde wij leven. 







dinsdag 24 november 2020

The first muzungu in 9 months

“Oh my God, Mahoro, you are the first muzungu we see in 9 months”.

Dat is de reactie van de guesthouse waar ik altijd verblijf in Kisoro, als ik toekom. 

Sinds de lockdown in maart, hebben ze hier geen enkele blanke gast gehad.  Ze zijn dan ook blij om mij terug te zien.  Ik hoop echt dat er meerdere zullen volgen, want de verhalen die ik hoor van de mensen, hoe ze de lockdown ervaren hebben, zijn veel erger dan bij ons.

‘Is this the end of the world’

‘Is there no hope any more’

‘Will I see my family ever again’

‘Is this a new worldwar’

‘Will we survive this virus’

De lockdown was hier gedurende drie manden heel streng.  Het enige wat de mensen konden doen, was slapen en eten.  Nu zie je al duidelijk 3 gevolgen van deze lockdown;

Ten eerst, ze hebben het weinige geld dat ze hadden ‘opgegeten’,

Ten tweede, er is geen of weinig werk,

Ten derde, er zijn weeral veel kindjes op komst, vele vrouwen zijn ‘weer’ zwanger.


Sinds maart geen school, geen onderwijs meer.  Na de verkiezingen, (ja, die hebben voorrang), zullen de scholen weer open gaan.  Dan kunnen de kinderen de draad weer oppikken.  En dit zal met een grote stap achteruit zijn, want de kinderen in de dorpen en afgelegen gebieden, hebben ondertussen niets van schoolwerk gedaan.

Veel mensen hier in Uganda leven van het toerisme, maar zolang wij 'Europeanen en Amerikanen' niet reizen, zijn er voor hen geen inkomsten.  En hiervoor zal het waarschijnlijk wachten op het vaccin.

 

 

zondag 22 november 2020

De buurvrouw

Ik kreeg ooit eens de reactie van een vrouw in België dat zij nooit naar Uganda zou kunnen reizen omdat ze daar veel te geëmancipeerd voor is.  Dit naar aanleiding van de verhalen die ik vertel over de leefomstandigheden van de vrouwen hier in de dorpen.  Ik denk nochtans dat zij, als moeder van 2 kinderen en fulltime werkend, ze wel naar hier zou moeten reizen, want zij is een mooi voorbeeld voor de vrouwen hier hoe het ook kan.

Ik ontmoette vandaag twee van de kinderen die ik sponsor, broer en zus, samen met hun mama.  En tot mijn grote verbazing is de mama weer zwanger.  De mama is 28 jaar, en haar 6de kindje is op komst.  Maar wacht, dit is nog maar een deel van mijn verhaal.  De mama waar we hier over spreken, is de 4de vrouw van de vader van deze kinderen.  Vrouw nummer 3 woont naast de deur, de buurvrouw ja.  Ze delen gezellig samen hetzelfde toilet achter hun huis  (toilet en huis ga ik niet beschrijven, want het stelt weinig voor, en al zeker geen stromend water of elektriciteit).  En … wat blijkt, de buurvrouw is ook zwanger.  

 


Ongelooflijk maar waar.  En terwijl Immaculate ,een gemeenschappelijke kennis, mij dit allemaal vertelt, zit de mama er met een glimlach bij alsof dit de normaalste zaak van de wereld is.

Onmiddellijk heb ik een vraag voor haar; als de vader deze kinderen al niet kan onderhouden, als hij voor deze kinderen al geen schoolgeld kan betalen, waarom dan nog meer kinderen op deze wereld brengen.

Weer die onschuldige glimlach.

Immaculate voegt nog toe aan het verhaal dat ze gratis de pil kunnen krijgen in het health center, ‘free birth-control’.  Maar ook dat wordt weggelachen. 

Vandaar mijn redenering dat ze van niet beter weten, dit is het leven van vele vrouwen hier, en … ik kan maar twee dingen doen; haar vertellen dat het ook anders kan, en deze twee kinderen helpen om het ‘anders’ te doen.



 

Corona in Afrika ?

 Ik ben nu ongeveer een week in Uganda, in corona-tijd, en wat is mijn indruk …

Wel, eerlijk, ik krijg zo de idee dat dit virus hier geen vat heeft op deze mensen. 

 

Als je ziet hoe dicht op elkaar ze leven,

hoe op elkaar geplakt soms bij wijze van spreken,

in de steden moet je je handen ontsmetten telkens als je een winkel of bank binnen gaat,

maar buiten de steden is er geen sprake van ontsmetting,

er was hen beloofd dat ze allemaal een mondmasker zouden krijgen,

maar dat is niet zo,

dus zie je enkel de mensen die in een bank, supermarkt of voor de overheid werken, met een masker,

als je dan bedenkt dat we hier spreken over 44 miljoen mensen,

en er zijn ongeveer 130 sterfgevallen,

wat zou je dan gaan denken?,

dit zou hier toch al enige tijd veel grotere gevolgen moeten hebben, net zoals bij ons,

maar neen, dat is hier het geval niet!


Ik voel, ik merk wel dat de mensen schrik hebben,

net zoals bij ons zijn ze beïnvloedt door de media.

 

Wat ik ook opmerk, is dat ik hier niet, zoals bij ons, gebruikte mondmaskers zie liggen.   

Neen, integendeel, ik zou bijna zeggen dat het hier properder is dan bij ons … tot ik natuurlijk weer struikel over een plastieken flesje, helaas.   

Maar gelukkig geen mondmaskers op de grond.

 

Ik reis dus eigenlijk, zoals altijd, met een gerust hart rond. 

En wat ook … de mensen hier zijn zo blij van weer een ‘toerist’ te zien.

Het geeft hen hoop.

Het toerisme, en de daarmee gepaard gaande inkomsten, zijn hier van harte weer welkom!

 


 

 

vrijdag 13 november 2020

Nieuwe avonturen, ook in corona-tijd

Ja lieve lezers,

ik sta klaar voor mijn volgende Uganda-avontuur, de 12de keer, en het zal weer een totaal andere reis worden.

Je zou kunnen zeggen 'overschaduwd' door corona, maar neen, dit houdt mij niet tegen.  Een mondmasker dragen, dat ben ik ondertussen gewoon.  Handen proper houden, is zowiezo al de norm als je reist in Afrika.  

Waar ik heel benieuwd naar ben, hoe druk of juist 'hoe niet druk' zal het zijn.  Ik herinner nog dat mijn vader in 1997 een cruise op de Nijl deed, kort na een aanslag daar.  Iedereen had schrik, en mijn vader ... die genoot van het mooie land en het kleine aantal toeristen.  

Zowiezo zie ik op mijn Uganda-reizen niet zoveel andere toeristen.  Al zeker niet in Nkuringo.  Maar nu vraag ik mij toch wel af, wie ik zal tegenkomen ... Ik hou jullie op de hoogte !