Jaja, ik moest van ons moetje, het zit er ingebakken bij mij, en dat maakt het nu voor mij soms lastig als ik hier in Uganda zie hoe anderen eten. Een mes is een zeldzaamheid, meestal gewoon een vork of een lepel. Al zittend op een stoel of tegen een muur. En als er nog iets vloeibaars over blijft op het bord dan wordt dit gewoon opgeslurpt zoals we uit een kom zouden drinken.
Als Kato bij mij te gast is, dan zit ik daar natuurlijk over
te zagen, ik kan het niet laten. Maar hier ... laat ik het los. Hij is het zo geleerd. Dat zie ik als we bij
hem thuis zijn. Ze zitten dan mee met mij aan tafel, maar eten niet op hun
gemak. Dan ga je je afvragen wat de zin,
wat het nut is van onze westerse tafelmanieren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten