Licht om te studeren

Ik weet niet exact hoe lang we onze kinderen al sponsoren, maar wat ik wel weet, is dat ze het goed doen. Momenteel zijn er 3 meisjes uit Nkuringo die nu in de middelbare school zitten. Daar er geen goeie middelbare scholen in hun buurt zijn, zitten ze alle drie op internaat. Dit is in hun voordeel, want ze kunnen daar beter studeren.

In Uganda blijven de meisjes het hele trimester in school. Ze gaan in de weekends niet naar huis. Dit omwille van de afstand en de transport-kost, maar ook omdat ze in het weekend in school beter studeren. 3 keer in het jaar, met de vakanties, gaan ze naar huis. 

Helaas kunnen sommigen thuis niets doen voor school, want ... ze hebben geen licht. Jullie denken misschien, ze kunnen toch buiten zitten en van het zonlicht gebruik maken. Dat zou je kunnen, helaas lopen er teveel kinderen rond die dit moeilijk maken. Dus, hebben we beslist om 2 families van licht te voorzien. En dit zal met een zonepaneel worden. Kato heeft al informatie opgevraagd. En voor 250 € kunnen we een zonnepaneel, met batterij, bedrading en 3 lampen kopen. Dus, ook op deze reis heb ik weer een missie. 

Wordt vervolgd

Geschenkenbeurs Steiner Brugge

 Ook dit jaar staan we weer met de 'craft' van onze vrouwen op de geschenkenbeurs in Brugge, Assebroek.   

Wat verkopen we?

* mandjes, onderleggers en schalen geweven met gras, door de vrouwen in Nkuringo

* diertjes en kroontjeswippers, gemaakt uit van lokaal eucalyptushout, door de jongeren in Nkuringo

* draagtassen, schorten, servietten en lopers, van stoffen meegebracht van de lokale markt in Kassesse (Uganda), gemaakt door onze Leen Rukundo

De opbrengst hiervan gaat volledig ten voordele van onze kinderen en hun families.

Naaimachines voor St.Theresa Girls Secondary School

Onze Meryani gaat naar een nieuwe school, St.Theresa Girls Secondary Rushoroza in Kabale. En ik ga daar voor de eerste keer op bezoek. Het is een katholieke meisjesschool, en in Uganda zijn het nogal vaak zusters die daar voor alles zorgen. Zelfs Father Fabius zei mij ooit; "if I can find some sisters to take of my school, then everything will be okay" . 

Voor Mereyani was mijn bezoek een leuke verrassing. Maar ook voor zuster directrice, ook Sophie genaamd. Het is alsof 'dezelfde naam hebben' alle barrières weg veegt. Ze neemt mij mee naar het naai-les-lokaal, waar te weinig naaimachines staan voor het grote aantal meisjes die hier naar school komen. En ik krijg natuurlijk  de vraag of ik de school kan helpen met extra machines. Ik antwoord eerlijk; "i don't know, let me think about it", want ik krijg deze vraag op mijn reizen in Uganda dikwijls. 

Toch heb ik hier snel een goed gevoel bij. Ik ken al de prijs van een naaimachine hier in Uganda. We hebben er al 2 aangekocht voor onze meisjes in 'Snit en naad', Gloria en Priscilla. Ongeveer 150€ per machine. En, ik weet ook dat onze Roos Mbabazi altijd bereid is om mee te helpen geld te verzamelen voor een goed doel zoals dit. Dus vraag ik aan Sister Sophie om mij een prijs-offerte te bezorgen voor 10 naaimachines. 

En ja, vier maand later ... Roos en ik zijn er in geslaagd om 1500€ te verzamelen, voor 10 extra naaimachines.

Heel snel krijg ik van Sister Sophie een bewijs van aankoop, foto's van een klas met naaimachines en zelfs een 'certificate of appreciation'. 

Nieuwjaarsbrief aan de sponsors 2025

Aan alle sponsors van een Hart voor Uganda,

Graag wil ik jullie een GELUKKIG en GEZOND 2025 toewensen!

Ik wenste dat jullie de blije gezichten van de kinderen konden zien nu, blij van dankbaarheid dat er een ‘muzungu’ (=blanke) in hun leven is.  Jullie denken waarschijnlijk, ‘geld is overgeschreven’ en daarmee is de kous af.  Neen, helemaal niet.  Door jullie overschrijving is jullie leven verweven met het leven van deze kinderen.  Ze bewandelen door jullie een andere levensweg.  Is deze beter?  Laten we hopen van wel.  Maar als ik de kinderen hun blijdschap en vreugde nu weer zag, dan zeg ik volmondig JA.  ‘Beter’ heeft natuurlijk veel betekenissen, maar de kinderen zijn blij dat ze naar school mogen, dat ze een opleiding mogen volgen.  En de ouders zijn ons dankbaar voor de kans die we hun kind geven. 

Als ik de kinderen zie, besef ik des te meer hoe snel de jaren vooruit gaan, hoe groot de kinderen worden, hoe sommigen geen kind meer zijn maar jonge vrouwen.  Eind januari gaat ook Olivia naar de Secondary School.  Dan hebben we Scovia en Judith in het 6^de Secondary (Fort Portal), Lovence in het 3^de Secondary (Kihiihi), Mereyani in het 2^de Secondary (Kabale) en Olivia in het 1st Secondary (Kabale).

Dan hebben we Judith Akampurira die een opleiding ‘snit en naad’ volgt bij Gloria in Nkuringo.  Ook een jonge dame geworden. 

En dan hebben we nog de jeugd; Titus en Darias, Helena en Judith Tukahirwa, alle 4 gaan ze naar het 5^de Primary (Nkuringo).  Prisca’tje gaat naar het 4^de Primary (Nkuringo).  En de kadet nu van de groep, Amanda’tje gaat naar het 2^de Primary (Rubuguri).

Dus, dat zijn 5 scholen.  Ik heb nog niets ontvangen van de scholen, maar dat zal niet zolang meer duren.  Vandaar mijn vraag naar jullie toe, ‘blijven jullie sponsoren’.  Zo ja, mag ik jullie dan vragen om 250€ over te schrijven.  Jullie weten dat het geld goed terecht komt.

Ik herinner me nog als gisteren de dag dat we begonnen met de vzw Een Hart voor Uganda, december 2018.  Nu, 6 jaar later, zijn we er nog altijd, en laten we het niet los.  Of misschien moet ik ook zeggen, zij (de kinderen) laten ons niet los.  Ik hoop, ik wens dat we hier nog vele jaren aan mogen toevoegen.

Hadden jullie graag een fiscaal attest ontvangen,

gelieve dan het bedrag te storten op de rekening van vzw Kontinenten :

BE66 7380 3734 7143

met in de mededeling vermelding van ons project,

'een hart voor Uganda'  en jullie 'rijksregisternummer'.

 

Nogmaals, van HARTE DANK jullie wel,

om al deze lieve kinderen een kans te geven,

en ook om te geloven in ‘Een Hart voor Uganda’,

warme dankbare groeten,

Sophie

alsook  Scovia,  Judith K.,  Lovence,  Mereyani,  Olivia,  Judith Tukahirwa,  Helena, Judith Akampurira,  Titus,  Darius, Prisca en Amanda

Het doek valt

Met spijt in het hart, stopt de 'School of Mercy' in Nkuringo.  Na 7 goeie jaren, bleek dit de beste oplossing te zijn.  Wij (Een Hart voor Uganda) moesten elk jaar toch redelijk wat centjes bij elkaar rapen om de leraressen, de huur en alle onkosten te betalen.  Van lerares Unith hoorde ik al lange tijd dat er geen grote opkomst van de vrouwen meer was.  Tijdens mijn bezoek vorig jaar in 2023, heb ik dan ook open en eerlijk aan de leraressen en de vrouwen gezegd, 'als er geen interesse meer is in onderwijs, als er geen grote opkomst is, dat we zullen stoppen'.  Hierna zagen we geen verandering, en hebben we dan ook beslist om te stoppen.

Ondertussen zien we dat de kinderen van de vrouwen van onze school die we sponsoren het GOED doen.  Enkelen onder hen gaan ondertussen al naar de Secundary School, en zodoende hebben we ook meer schoolgeld nodig.  De steun dat we tot nu toe ontvingen via benefiets en vrije bijdrages, zullen dan ook vanaf nu volledig naar deze jongen kinderen gaan.  Het zal en blijft goed besteed worden.

Nog iets dat ik wil toevoegen in verband met de School of Mercy :

Some local people in the Nkuringo - community are using this project to beg money from tourists.  The tell the tourist that it's their project, that they are teaching this women, meanwhile everything is supported by A Heart for Uganda.  Yes, they are deceiving those tourists and using this money for themselves.  This is also one of the reasons that we, the organisation A Heart for Uganda, stops with the School of Mercy in Nkuringo.

Maybe some day, it will be time that we give other women in an other community this chance.

Armoede

Door hier regelmatig te komen, zie je bepaalde dingen niet meer.  Je wordt het gewoon en daardoor sta je er niet meer bij stil.

Tijdens een wandeling hier in Kabata, kwamen we langs een huisje waar een jonge vrouw woont.  Zij was naast het huisje, op een houten vuurtje, in ren moorzwarte gebrande pot, aan het koken.  En dan rijzen er toch veel vragen bij mij op.

Woont zij hier?

Hoe kan iemand hier wonen?

Een jonge vrouw?

En hoe kan ze zichzelf hier wassen?

Voor Kato is dit gewoon een feit.  Dit doet hem duidelijk niets.  Dat ze hier in een vruchtbare omgeving woont, dat maakt precies veel goed voor hem.

Ja, primaire behoeften zoals eten en slapen bepalen voor hem en velen hier duidelijk hun leven.  Hobby is een woord dat ze hier niet kennen.  Armoede en hobby leven in een andere wereld.

Tafelmanieren

 Jaja, ik moest van ons moetje, het zit er ingebakken bij mij, en dat maakt het nu voor mij soms lastig als ik hier in Uganda zie hoe anderen eten. Een mes is een zeldzaamheid, meestal gewoon een vork of een lepel.  Al zittend op een stoel of tegen een muur.  En als er nog iets vloeibaars over blijft op het bord dan wordt dit gewoon opgeslurpt zoals we uit een kom zouden drinken.

Als Kato bij mij te gast is, dan zit ik daar natuurlijk over te zagen, ik kan het niet laten. Maar hier ... laat ik het los.  Hij is het zo geleerd. Dat zie ik als we bij hem thuis zijn. Ze zitten dan mee met mij aan tafel, maar eten niet op hun gemak.  Dan ga je je afvragen wat de zin, wat het nut is van onze westerse tafelmanieren.