Wat doen de jongens hier als de school gedaan is?

Achter de computer ?
Neen
Televisie kijken ?
Neen
Huiswerk maken ?
Neen
Gaan voetballen ?
Neen

De geiten uitlaten en laten grazen.

De oogst van het veld halen zodat er avondeten is.

Stenen dragen.

Water halen, zodat er kan gekookt worden.

Dit project is van wie?

Mbabazi’s School, onze School of Mercy, wordt te populair.  Er zijn twee mensen die het willen gebruiken in hun marketing om zo hun andere zaken te kunnen promoten.  

Maar dit is niet de bedoeling, dit is niet de reden waarom we deze Engelse klassen gestart zijn.  Natuurlijk zou het goed zijn, als de lessen zouden kunnen verder gaan, zonder mij, maar dan zonder winstbejag. Deze namiddag heb ik weer les, en naar het schijnt zullen er de spionnen aanwezig zijn. 

Ik vind het woord 'project' zelfs al een groot woord hiervoor.  Maar toch, ineens beginnen mensen over 'project' te spreken.

De eerste kandidate die ons project wil overnemen?

Wel, op de Campsite hoorde ik van een gaste, dat ze een vrouw ontmoet heeft, die hier woont, en die een heel goed project heeft.  Ze geeft namelijk les Engels aan oudere vrouwen uit de gemeenschap die nooit de kans kregen om naar school te gaan.  Ze doet dit gratis, wordt hier niet voor betaald.  Ze hoopt waarschijnlijk geld te krijgen van de mensen om ‘haar project’ te steunen.  Dit vind ik niet leuk om te horen. 

De tweede kandidate is de dame die deze Campsite runt, en die dit als reclame wil gebruiken voor deze locatie hier.  Zij heeft geen tijd om dit 'les geven' op te volgen, want ze heeft nog een logement in Entebbe, en ze komt hier naar het schijnt maar zelden.

Het grappige was, deze namiddag in klas, toen één van de spionnen binnen kwam, er onmiddellijk protest was van de vrouwen.  Nochthans was er hen niets verteld.  Maar ze weten blijkbaar duidelijk voor wie deze spion werkt, en zijn aanwezigheid stond hen niet aan.  De boodschap was duidelijk en klaar, 'Mahoro is our teacher!', en hij mocht gaan.  Dat gaf mij een heel goed gevoel! 

Op bezoek bij Rosalia en Lovence

Ik ben uitgenodigd bij Lovence en haar grootmoeder Rosalia.  Rosalia zit in mijn klas Engels, maar de eigenlijke reden waarom ik op bezoek ga, is omdat ik Lovence haar schoolgeld sponsor.

We ontmoeten Lovence en haar mama Beatris.  Samen gaan we naar beneden naar het huis van Rosalia.  ‘Oh my God’.  Het paadje dat de mensen hier gebruiken om naar hun huis te gaan, is verschrikkelijk!  Natuurlijk door de vele regen van vandaag is het modderig, maar het ligt vol vuiligheid!  En het is zeer moeilijk begaanbaar, grote stenen, kleine stenen, soms steil, dan weer smal, op en neer.  Je kan hier zelfs geen fiets aan de hand meenemen.  En hoe doen de mensen het dan als ze goederen mee hebben.  Ze zijn dit misschien wel gewoon, maart toch. En, vele van de mensen, vooral de vrouwen, lopen dan ook op blote voeten. 

Na een half uur ‘sukkelen’, komen we aan bij Rosalia haar huisje.  Dit is echt een armzalig lemen huisje.  Ze voelt zich vereerd dat ik bij haar op bezoek kom.  Overal zie je hoofden opduiken van omwonenden, die kijken naar het bezoek dat Rosalia krijgt.  Dit zal weer als een nieuwtje in het dorp rondgaan.

Zoals vele kleine huisjes hier in Uganda, bestaat ook dit huisje uit 2 delen.  Wij worden ontvangen in het voorste deel, waar een klein tafeltje en twee bankjes staan.  De voordeur hangt scheef, hangt nog met één scharnier vast.  Dit zou een mooi werkje voor Kakuru zijn.  De deur tussen de twee kamers, sluit ook niet goed af, en je kan er door kijken.  Je kan zien dat in de achterkamer alle opgestapeld ligt; een matras, kleren, aardappelen, … waarschijnlijk heeft ze de voorkamer leeg gemaakt, en alles daar opgestapeld. 

Lovence is stil en verlegen, maar toch duidelijk blij met mijn bezoek, en ze komt dicht tegen mij aan zitten.  Lovence is op 14 januari, 10 jaar geworden. Agatha en Kato en ik zingen ‘Happy Birthday’ voor haar. Ze lacht verlegen.  Ik heb een verjaardagsgeschenk voor haar.  Een pop in een handgemaakt tasje. Er verschijnt een grote glimlach op haar lief gezichtje.  Ik heb ook nog leuke stiftjes voor haar en een zak vol kleren.  Mama Beatris is heel blij met de kleren.

Wij worden verwend met lekkere kleine banaantjes.  Als Rosalia de banaantjes op tafel zet, dan zegt ze in mooi Engels, ‘small yellow banana’s’’. Wij schieten natuurlijk allemaal in een lach.

Rosalia is 57 jaar, en heeft 7 kinderen, 6 jongens en 1 meisje. Alle kinderen, behalve de jongste, zijn het huis uit, en hebben zelf kinderen.  Hoeveel kleinkinderen ze heeft, daar weten ze hier nooit het antwoord op.  Rosalia haar man, heeft haar 8 jaar geleden verlaten, voor een andere jongere vrouw, waar hij ook kinderen (nog kleintjes) mee heeft.  Rosalia moet zich dus helemaal alleen redden. En ze is verdorie een hardwerkende, sterke vrouw.

Doordat zij alleen is, wonen er enkele kleinkinderen bij haar.  Dit is eigenlijk voor elkaar zorgen in beide richtingen.  Lovence haar mama, Beatris, heeft 4 kinderen, twee jongens en twee meisjes.  Lovence is de oudste. Zij, en haar broertje Titus, blijven bij Rosalia tijdens het schooljaar.

We krijgen van Rosalia nog warm eten.  Elk een bord vol Irish Potatoes & Beans.  Kato, die enkele kilootjes wil vermageren, trekt een zorgelijk gezicht als hij de berg aardappelen voor hem ziet. 

Maar geen zorgen Kato, kleine Cleus komt helpen om je bord leeg te maken.

 

Rosalia vraagt Kato, hoe oud hij is, en waarom hij niet getrouwd is. Agatha en ik schieten weer in een lach.  Gisteren kreeg Kato een liefdesbrief van één van de vrouwen in de Engelse les.  Dat vinden Agatha en ik natuurlijk grappig. En Kato, die voelt zich weer eens ongemakkelijk.

We moeten zorgen dat we voor zonsondergang vertrekken, want de weg terug naar boven is niet simpel, toch niet voor mij.  Rosalia en Titus (4 jaar) vergezellen ons naar boven.  Als we op de helling staan, toont ze waar ze elke morgen water gaat halen, daar ergens beneden in de verte.  Ik zeg tegen Rosalia dat ik een groot respect voor haar heb.  Webale kusima!