We ontmoeten Lovence en haar mama Beatris. Samen gaan we naar beneden naar het huis van Rosalia. ‘Oh my God’. Het paadje dat de mensen hier gebruiken om naar hun huis te gaan, is verschrikkelijk! Natuurlijk door de vele regen van vandaag is het modderig, maar het ligt vol vuiligheid! En het is zeer moeilijk begaanbaar, grote stenen, kleine stenen, soms steil, dan weer smal, op en neer. Je kan hier zelfs geen fiets aan de hand meenemen. En hoe doen de mensen het dan als ze goederen mee hebben. Ze zijn dit misschien wel gewoon, maart toch. En, vele van de mensen, vooral de vrouwen, lopen dan ook op blote voeten.
Na een half uur ‘sukkelen’, komen we aan bij
Rosalia haar huisje. Dit is echt een
armzalig lemen huisje. Ze voelt zich
vereerd dat ik bij haar op bezoek kom.
Overal zie je hoofden opduiken van omwonenden, die kijken naar het
bezoek dat Rosalia krijgt. Dit zal weer
als een nieuwtje in het dorp rondgaan.
Zoals vele kleine huisjes hier in Uganda, bestaat ook dit huisje uit 2 delen. Wij worden ontvangen in het voorste deel, waar een klein tafeltje en twee bankjes staan. De voordeur hangt scheef, hangt nog met één scharnier vast. Dit zou een mooi werkje voor Kakuru zijn. De deur tussen de twee kamers, sluit ook niet goed af, en je kan er door kijken. Je kan zien dat in de achterkamer alle opgestapeld ligt; een matras, kleren, aardappelen, … waarschijnlijk heeft ze de voorkamer leeg gemaakt, en alles daar opgestapeld.
Lovence is stil en verlegen, maar toch duidelijk blij met mijn bezoek, en ze komt dicht tegen mij aan zitten. Lovence is op 14 januari, 10 jaar geworden. Agatha en
Kato en ik zingen ‘Happy Birthday’ voor haar. Ze lacht verlegen. Ik heb een verjaardagsgeschenk voor haar. Een pop in een handgemaakt tasje. Er verschijnt een grote glimlach op haar lief gezichtje.
Ik heb ook nog leuke stiftjes voor haar en een zak vol kleren. Mama Beatris is heel blij met de kleren.
Wij worden verwend met lekkere kleine
banaantjes. Als Rosalia de banaantjes op
tafel zet, dan zegt ze in mooi Engels, ‘small yellow banana’s’’. Wij schieten
natuurlijk allemaal in een lach.
Rosalia is 57 jaar, en heeft 7 kinderen, 6 jongens
en 1 meisje. Alle kinderen, behalve de jongste, zijn het huis uit, en
hebben zelf kinderen. Hoeveel kleinkinderen
ze heeft, daar weten ze hier nooit het antwoord op. Rosalia haar man, heeft haar 8 jaar geleden
verlaten, voor een andere jongere vrouw, waar hij ook kinderen (nog kleintjes) mee
heeft. Rosalia moet zich dus helemaal
alleen redden. En ze is verdorie een hardwerkende, sterke vrouw.
Doordat zij alleen is, wonen er enkele kleinkinderen bij haar. Dit is eigenlijk voor elkaar zorgen in beide richtingen. Lovence haar mama, Beatris, heeft 4 kinderen, twee jongens en twee meisjes. Lovence is de oudste. Zij, en haar broertje Titus, blijven bij Rosalia tijdens het schooljaar.
We krijgen van Rosalia nog warm eten. Elk een bord vol Irish Potatoes &
Beans. Kato, die enkele kilootjes wil
vermageren, trekt een zorgelijk gezicht als hij de berg aardappelen voor hem
ziet.
Maar geen zorgen Kato, kleine Cleus komt helpen om je bord leeg te maken.
Rosalia vraagt Kato, hoe oud hij is, en waarom hij
niet getrouwd is. Agatha en ik schieten weer in een lach. Gisteren kreeg Kato een liefdesbrief van één
van de vrouwen in de Engelse les.
Dat vinden Agatha en ik natuurlijk grappig. En Kato, die voelt zich weer
eens ongemakkelijk.
We moeten zorgen dat we voor zonsondergang
vertrekken, want de weg terug naar boven is niet simpel, toch niet voor
mij. Rosalia en Titus (4 jaar)
vergezellen ons naar boven. Als we op de
helling staan, toont ze waar ze elke morgen water gaat halen, daar ergens
beneden in de verte. Ik zeg tegen
Rosalia dat ik een groot respect voor haar heb.
Webale kusima!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten