School of Mercy

Onze Roos, onze Mbabazi, kwam met het idee om Engelse les te geven aan de vrouwen van de gemeenschap die geen Engels kennen.  De vrouwen die geen kans gehad hebben om naar school te gaan.

In december 2016, ben ik begonnen, met Engelse les geven aan deze vrouwen, en ik heb deze school een mooie naam gegeven, 'Mbabazi's School', School of Mercy!

In de eerste lessen leerde ik hen hoe ze moeten groeten, hoe ze zichzelf moeten voorstellen.  Het grootste probleem is dat sommigen zo verlegen zijn.

Hoofdstuk twee, is tellen tot 20. Dus we begonnen heel zachtjes aan.

Hier wordt nieuws nog rond verteld, en zodoende werd de klas geleidelijk aan groter. De groep moest worden opsplitst, want er is een niveauverschil.  Sommigen lukt het om te tellen tot 20, en ze kennen ook de “introduction”, maar anderen sukkelen enorm met het tellen. 

Op een dag, op de terugweg van de school, kwamen we één van de lokale gidsen tegen, en de vrouwen begonnen hem te groeten in het Engels. Deze man wist niet waar hij het had. Dat vonden de vrouwen natuurlijk super grappig.

Op een drukke zaterdag, had een van de dames een volle mand zoete aardappelen bij.  Ik stelde voor om die te kopen en te verdelen over de leerlingen.  Dat hebben we gedaan, 6000 UGSH (dat is 2 euro).  Mijn motivatie, de reden waarom ik dit deed, was, dat deze vrouw  nu niet naar de markt kon gaan met haar groenten, omdat ze naar mijn les kwam.  Ik wilde niet dat zij hierdoor verlies leed.

 

Volgend hoofdstuk in Engelse les: fruits and vegetables.

We hadden van alle lokale groenten en fruit een exemplaar mee.  Alles mooi uitgestald, les  kon beginnen. Mijn doel was dat ze alle groenten en fruit kennen, die ik mee had.  En dit door te herhalen, en te herhalen.   

En ja, tegen dat de vrouwen, en één man, de les verlieten, kenden ze deze beperkte woordenschat.  Ik liiet hen één voor één herhalen, en zelfs naar voren komen, en elk stuk fruit of groente tonen, en in het Engels zeggen wat het is. Dit vonden ze uiteindelijk zelfs leuk.  En met de assistentie van Kato, gaat het nog beter.

23 januari 2017, 21 leerlingen in Top-Class, en 15 leerlingen in Baby-Class, waarbij zelfs één man (Boy genaamd).  Boy is een lepra-patient.  Heeft enkel stompjes van vingers en ook z’n voeten zijn aangetast.  Je verschiet hier toch wel even van.  Angst voor besmetting.  En ook de gedachte dat dit niet meer bestond.  Blijkbaar toch nog wel.  Hij zou dit in Congo opgelopen hebben.

Mbabazi’s School, onze School of Mercy, wordt te populair.  Er zijn twee mensen die het willen gebruiken in hun marketing om zo hun andere zaken te kunnen promoten.  

Maar dit is niet de bedoeling, dit is niet de reden waarom we deze Engelse klassen gestart zijn.  Natuurlijk zou het goed zijn, als de lessen zouden kunnen verder gaan, zonder mij, maar dan zonder winstbejag. Deze namiddag heb ik weer les, en naar het schijnt zullen er de spionnen aanwezig zijn. 

Ik vind het woord 'project' zelfs al een groot woord hiervoor.  Maar toch, ineens beginnen mensen over 'project' te spreken.

De eerste kandidate die ons project wil overnemen?

Wel, op de Campsite hoorde ik van een gaste, dat ze een vrouw ontmoet heeft, die hier woont, en die een heel goed project heeft.  Ze geeft namelijk les Engels aan vrouwen van de gemeenschap die nooit de kans kregen om naar school te gaan.  Ze doet dit gratis, wordt hier niet voor betaald.  Ze hoopte waarschijnlijk geld te krijgen van de mensen om ‘haar project’ te steunen.  Dit vind ik niet leuk om te horen. 

De tweede kandidate is de dame die deze Campsite runt, en die dit als reclame wil gebruiken voor deze locatie hier.  Zij heeft geen tijd om dit 'les geven' op te volgen, want ze heeft nog een logement in Entebbe, en ze komt hier naar het schijnt maar zelden.

Het grappige was, deze namiddag in klas, toen één van de spionnen binnen kwam, er onmiddellijk protest was van de vrouwen.  Nochthans was er hen niets verteld.  Maar ze weten blijkbaar duidelijk voor wie deze spion werkt, en zijn aanwezigheid stond hen niet aan.  De boodschap was duidelijk en klaar, 'Mahoro is our teacher!', en hij mocht gaan.  Dat gaf mij een heel goed gevoel! 

Ik had van Roos een hele lading handgemaakte tasjes meegekregen, die zij en enkele vriendinnen gemaakt hadden.  Er waren er al enkele uitgedeeld, maar vandaag 21/02/2017, was het de goeie moment om ook alle andere leerlingen te belonen met een tasje.

Wel, ondanks enkele strubbelingen zijn we er in geslaagd om dit project in goede banen te sturen.

 En ik ben héél blij dat al die lieve dames trouw naar de les zijn gekomen.

We hebben een lerares voor Mbabazi's School, the School of Mercy, Charity.
Zij neemt sinds vandaag (1 maart '17)  de lessen van mij over.  Wij hadden haar al voorgesteld aan de vrouwen, en ze is warm verwelkomd. Er is ook een grote opkomst vandaag, dat vind ik een goed teken.
Het zonnetje scheen vandaag ... voor iedereen!

Charity zal door ons, Een Hart voor Uganda, betaald worden. En in juni ga ik terug, deze keer samen met Kakuru en Mbabazi, om te evalueren.




Juni 2017

 

Een heel blij weerzien met de vrouwen van Mbabazi's School.
En deze keer is Roos Mbabazi er bij, dat maakt iedereen vrolijk!
Ik zie veel bekende gezichten, maar ook veel nieuwe gezichten.
Alles is dus tijdens mijn afwezigheid stilletjes vooruit gegaan.

Omwille van de lastige dame van de Campsite (Lydia), die vijandig blijft doen, zijn de vrouwen van klaslokaal moeten verhuizen.  Nu zitten ze in een eigenlijke te kleine ruimte.  Maar daarom ben ik hier, om hun problemen op te lossen.

Eerst krijgen ze, zoals beloofd, hun schooluniform.  Een groen T-shirt, groen is de kleur van hoop en genade, met op de voorkant geschreven 'School of Mercy', en op de achterkant 'Founded by Sophie Mahoro and Roos Mbabazi'. Deze T-shirts worden met veel gelach in ontvangst genomen.

De opkomst is hoog, het klaslokaal is te klein, en sommige vrouwen kunnen al beter volgen dan de anderen.  Dus ligt de oplossing voor de hand, we splitsen de klassen op.

In december zijn we begonnen met één klasje, dat uitgroeide tot twee klassen van telkens ongeveer 30 vrouwen.  Nu splitsen we deze nog eens op.  Dit maakt het aangenamer voor iedereen om naar de les te komen.

Vanaf nu hebben we;

Baby-Class, hier beginnen we vanaf nul, leren we het alfabet lezen en schrijven.
In deze klas zitten een paar heel enthousiaste oude dametjes, die zelfs hun eigen leeftijd niet weten. Maar als ze weer een letter onder de knie hebben, dan jubelen ze van vreugde.

Primary One, het alfabet kennen ze hier, zowel lezen als schrijven, maar ze kunnen geen woorden lezen.  Dus hier beginnen we zoals in het Eerste Studiejaar, met korte woordjes zoals 'pan - pop - bal', en dit zowel in hun lokale taal als in het Engels.

Ik probeer deze les mee te volgen in Ruchiga, wat de vrouwen natuurlijk leuk vinden.  En het gaat traag bij mij, maar spijtig genoeg gaat het bij hen nog trager.  Charity moet dikwijls de les van vorige week herhalen.  Ik vraag haar dan ook om niet te snel te gaan. Geef de vrouwen de tijd om alles op te nemen.  Ik hoop dat ze dit zal doen, want als ze te snel gaat, en de vrouwen haken af, dan zal ze geen leerlingen meer hebben, maar zal ze ook geen werk meer hebben.  Het is dus zowel in haar eigen belang als in het belang van de vrouwen om 'goed' les te geven.

Primary Three, deze vrouwen hebben de mogelijkheid gehad om naar school te gaan, maar niet lang genoeg, en zij willen heel graag Engels leren.  Het grappige aan deze klas is, dit zijn veelal jonge vrouwen, met kindjes, en door deze kindjes heeft deze klas soms meer weg van een Baby-Class.

En dan hebben we nog Primary Five, in deze klassen leren we vooral de Engelse taal te spreken, aan de hand van korte tekstjes, en zo leren de vrouwen ook woorden bij.  Soms moet ik er wel een tekeningetje bij maken, zo bijvoorbeeld een buggy, dat kennen ze daar niet, dat gebruiken ze niet.  Zij zijn eerder verwonderd dat wij onze baby's niet op de rug dragen.  


Als ik vertrek, eind augustus '17, zijn er 4 klassen, met in het totaal een 80-tal leerlingen.  Tijdens mijn afwezigheid volgt Patrick Kato alles hier op.  Hij springt onverwachts binnen, om zo te zien wie de regelmatige leerlingen zijn, en of er schoolmateriaal nodig is, en om onze lerares Charity te betalen natuurlijk.


Februari '18

In de namiddag is er les in de School of Mercy, Primary Class.  Er is een grote opkomst, 33 dames, en allemaal in uniform.  Sommigen zijn heel verrast mij te zien.  En het is een leuke uitdaging om hen allemaal in het Engels te begroeten, wat nu lukt.  Ik merk vooruitgang bij de vrouwen.  Niet dat ze al Engels zullen beginnen spreken, maar hun woordenschat groeit, en het lezen van kleine woordjes  gaat ook beter.  Enkel Nighty blijft achter.  Aan het einde van de les wens ik hen allemaal proficiat, ik zeg hen dat ik trots ben op hen, en dan zeg ik dat Nighty met mij meeneem naar huis zodat ik haar goed Engels kan leren.  Dat vinden ze allemaal super grappig.  

In Kisoro heb ik enkele lampen gekocht.  Tja, lampen, hoe kan ik het omschrijven.  Je hebt een mini-zonnepanneeltje, op een pot, en in de pot zit een klein lampje, en als je alles in de zon zet, heb je ’s avonds licht.  Ik heb er drie gekocht, om te gebruiken in klas op donkeren dagen.  Eentje voor Charity, en de tweede geef ik aan Hannamarya.  Ooh, dit was duidelijk een goed idee, want ze springt , ze danst, ze huppelt, zo blij is.  En ik weet dat ik haar kan vertrouwen, dat ze hier goed voor zal zorgen.  Ze mag deze natuurlijk thuis gebruiken, maar ze moet de lamp altijd meebrengen naar school.

 

Ik kan jullie één verklappen, ik hier vandaag massa's knuffels gehad.  Alleen al voor deze klas, voor deze groep vrouwen, zou ik hier graag weer 3 maanden blijven. 

September '18

Ik ben terug in Nkuringo, en deze keer wisten de vrouwen niet dat ik kwam.  Ze zijn zijn blij verrast mij te zien.  En er krijgen nog een verrassing vandaag, ik heb een klein examen mee voor hen.  Hiermee wil ik aantonen dat ik hen opvolg, en hen beetje motiveren om te blijven door gaan, dat ik hen au serieux neem.  
Maar doordat we verhuisd zijn van locatie, omwille van een dode gebuur naast ons klasje, komen sommigen later en sommigen weten niet waar we naartoe zijn. Uiteindelijk zijn er maar 14 vrouwen.  

“Aiiee”, is hun antwoord, als ik de examenblaadjes uitdeel, maar ze doen het  goed.  Ze hebben wat uitleg en assistentie nodig, maar uiteindelijk slagen ze er in om alle vragen redelijk goed te beantwoorden.  Het gaat traag, heel traag, maar ze hebben toch al wat bijgeleerd.  Ik ben tevreden.

Geslaagd met voldoening!

Laten we maar zeggen dat ik trots ben, maar zij ook.

 

 

 
Allemaal zijn ze geslaagd in hun examen, en allemaal krijgen ze een certificat mee naar huis.

 

Januari 2020

 

We hebben er een lerares bij, en een goeie, een héél goeie, Unith.

 

Doordat er nu 2 leraressen zijn, is er wat meer dynamiek, wat meer variatie.  En Unith komt ook met veel initiatieven af, die ik alleen maar kan aanmoedigen.

September '21

Door de lockdown, het wel en niet les mogen geven, het klasgebouw dat kraakt en moet verbouwt worden, nodig ik de vrouwen uit, in de tuin van Chris zijn huis (the Volcano House), voor een vergadering.

Hier vergaderen doe je niet in 10 minuutjes, neen hoor, daar moet je je tijd voor nemen, alles wordt uitvoerig vertaald en besproken.

Daarom zorg ik ook met plezier voor een drankje en een koekje.

 

 Nadien wordt ik met zang en dans, en met eieren en bananen, uitvoerig bedankt.