Juli 2013 gingen Serge en ik terug naar Nkuringo. Dit was voor
ons de derde keer dat we naar Uganda reisden.
Telkens opnieuw een spannend avontuur.
We vertrokken met het maximum aan bagage; kledij, schoeisel,
schrijfgerief, knutselgerief, kinderboeken, spelletjes, … We hadden bijna 100 kg bagage mee. Walter & Roos hielpen ons dragen, want
anders geraakten we niet op de trein (richting luchthaven).
In Nkuringo aangekomen was het de bedoeling dat Serge
meewerkte aan de verbouwingen, en dat Sophie meehielp in de klas met de
kinderen. Wij wilden er bij onze
aankomst natuurlijk onmiddellijk invliegen, maar typisch ugandees, zij wilden
er iets plechtigs van maken.
Verwelkoming, alles bezichtigen, enkele lesuren in de verschillende
klassen bijwonen, vergadering met de ouders bijwonen, …
Na twee dagen konden we beginnen.
Eerste werk voor Serge was de bestaande afsluiting rondom
het schooltje zelf herstellen met ‘eliphant reeds’ (olifantengras of
bamboo), alsook het inkompoortje
herstellen. Wij waren voorgesteld aan de
kinderen, en sommige kinderen aarzelden dan ook niet om een ‘goeie dag’ te
zeggen en een handje te geven. Wij waren
een leuke afleiding voor hen.
In een tweede fase werd het volledig schoolterrein,
speelruimte en kookruimte inbegrepen, omheind.
Wederom met eliphant reeds. Er moesten wel eerst nog steentjes verzameld
worden voor de funderingen van de palen.
De kinderen zelf deden ook hun bijdrage in het
opruimen van de speelruimte.
Het leerniveau is zeer laag. De kinderen moeten alles in het Engels leren,
wat hun moedertaal niet is. Alles gaat ook traag door de weinige middelen die
er maar ter beschikking zijn. De
kinderen in het tweede leerjaar de “tafels” aanleren, bleek dan ook helemaal
niet overbodig te zijn.
In de namiddag kregen de kinderen geen les maar deden we andere activiteiten, zoals
tekenen,
parelsnoertjes maken,
met de bal spelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten