De Warmste Week

Vlaanderen heeft in deze Warmste Week duidelijk getoond dat ze het hart op de goeie plaats zitten hebben.  En in deze Warmst Week hebben twee schatten van collega's  ook aan de "School of Mercy" gedacht, en kreeg ik van hen een envelopje om dit kleine project te steunen.

Van harte dank 'lieve schatten'!

Het bloed kruipt waar het niet gaan kan

Het is vandaag bitter koud, -2°C.  Oh, dit ben ik niet gewoon, dit is niemand hier gewoon.  Iedereen dik ingepakt, en Kato aan de telefoon aan het lachen "aren't you used to that". Neen hoor Kato, ik word dit nooit gewoon, en ik wil dit ook niet gewoon worden.  Mijn hart wil in warmere oorden vertoeven. 
Dus, wat moet een mens dan doen om zich op te warmen?
Vliegtuigticket gaan kopen natuurlijk!

Ja, ik ben nog nauwelijks uitgepakt, ik mag alweer beginnen inpakken! Hahaha
Maar ik kan je wel zeggen, dit is een echt opwarmer.  Mijn hart springt, mijn hart roept, mijn hart is blij, binnen 8 weken ga ik terug naar Uganda, Joepie!

Een derde keer?

Het is vandaag mijn laatste dag,
hier in Uganda.

Afscheid nemen,
tot de volgende keer,
wanneer,
ik weet het niet,
ik wil het wel,
maar ...

In de Alchemist staat een mooi spreekwoord :
"Alles wat een keer gebeurt, hoeft niet nog eens te gebeuren,
maar alles wat twee keer gebeurt, gebeurt beslist een derde keer".

Ontbijt met de neushoorns

Als je van Murchison National Park naar Kampala rijdt, dan kom je langs Ziwa Rhino Sanctuary.  De witte neushoorn was in Uganda uitgestorven, en in dit reservaat kan je ze terug vinden.  In 2006 hebben ze enkele neushoorns overgebracht van Zuid-Afrika, en nu lopen er hier al 20 pracht-exemplaren rond.  Daar Kato hier nog nooit geweest is, blijven we hier, in het reservaat, overnachten.

En we hebben geluk, we moeten niet op rhino-tracking, want ze komen naar ons toe, tijdens ons ontbijt.  Prachtig !

Safari in Murchison National Park

De vorige keer, op het eind van mijn drie maand in Uganda, hebben we ook nog wat rondgereisd in Uganda.  En deze keer doen we dit ook en gaan we op Safari in Murchison National Park. Dit is voor Kato de eerste keer.

We willen een andere auto volgen, iemand die het gewoon is om hier rond te rijden.  Maar de auto die voor ons rijdt, heeft klanten mee die duidelijk nog nooit een safari gedaan hebben, want ze stoppen bij elke antilope een half uur (bij wijze van spreken), dus rijden wij door.  En het grappige is, ook al zagen we zoveel auto’s aan de Gate (inkom), het is net alsof we alleen door het park rijden.  Daardoor maakt dit park nog meer indruk, het is al zo immens groot (3840 km²), en wij zijn zo klein.  

En jaja, we rijden ook met een kleine auto, maar Kato is trots op zijn salooncar, en hij mag dat ook zijn, want alles verloopt heel vlotjes.  Ik heb misschien niet altijd het zicht vanuit een hoge auto, maar ik zie meer dan genoeg.  Ik geniet van deze safari, van dit mooie park, prachtige natuur.  We zijn nog maar nauwelijks in het park en we ontmoeten al familie Giraf, vriendelijk en galant.  Een beetje later horen en zien we familie Olifant.  Het zijn vooral de kleintjes die we horen, ze zijn aan het spelen, het lijkt dolle pret. 

Kato merkt op dat de dieren hier gewoon zijn aan auto’s, en dat is inderdaad zo.  De antilope’s zoals de topi, uganda kop en de oribri lopen niet weg, ze staan mooi te poseren voor de foto.

Rond de middag steken we de Nijl over met de ferry, en rijden we naar de Top of de Murchison Falls.  Zowel op de ferry als op de Top van de Falls zijn er kinderen op schoolbezoek.  De begeleiders willen samen met mij op de foto.  Waarom?  Gewoon  omdat ik een muzungu ben.

 

Kato staat ook foto’s te nemen, en ik vraag aan één van die mannen om een foto van ons te nemen.  En dan komt er nog iemand bij zitten! Zo snel als de foto genomen is, zo snel heeft Kato de foto met de vreemdeling verwijderd. Hahaha

Daarna rijden we terug, weer op de ferry-boot, en terug door het park.  Je kan hier blijven rondrijden.  Je ziet aan de horizon een hele groep giraffen, prachtig!  Maar warm, veel te warm! Zelfs Kato vindt dit veel te warm.

  

Op een bepaald moment bezwijken we voor de gedachte aan een frisse douche en een fris drankje, en verlaten we het Park.  Dit was een mooie geslaagde dag!  Kato is ‘happy’, want nu kent hij ook dit deel van Uganda.

De beste chauffeur, dat is onze 'Kato'

Kato wil vandaag tot in Hoima rijden, dat is ver, maar hij wil het toch proberen.  We vertrekken met mooi weer, dat valt al goed mee.  Kato rijdt vlot, en we babbelen ondertussen gezellig.  We stoppen voor een short-call in Ntungamo om 10u, en weer zijn we weg.  

Om 11u30 zijn we in Tembo Safari, en eten we een vroege lunch, ‘de beste Tilapia in héél Uganda’.   

Om 12u zijn we weer op de baan, en Kato ziet het nog altijd zitten om door te rijden tot in Hoima. 

In Queen Elisabeth NP is het héél droog en warm.  Tegen dat we in Fort Portal komen, giet het water.  Je ziet overal het water ( rood water ) wegstromen, het weet niet waar naar toe.  Ik heb Fort Portal nog nooit zo verlaten gezien. Waar is iedereen naar toe?

We nemen de baan naar Kampala en voor Kenjojo slaan we af.  Het is nu 13u, en we hebben nog een 5-tal uren te gaan. De baan is nu geen asfalt meer, maar ook niet zo slecht als Kisoro-Nkuringo, het is harde rode aarde, met helaas véél putten.  Ik begin te twijfelen of het ons zal lukken om tegen 18u Hoima te bereiken.

Ongeveer halverwege Kenjojo-Hoima, zijn ze met wegenwerken begonnen, en dit is door de vele regen, een ware modderpoel geworden.  Een truck is zelfs compleet weggegleden en zit vast in een grote put.  Kato zijn auto heeft geen 4x4, dus dit wordt een gevaarlijk en slipperig ritje.  Mensen betalen hiervoor in pretparken, ik krijg dit er vandaag gratis bij.  En ik kan je verzekeren, ik heb zenuwen.  Kato lacht met mij.  ‘I have never failed!’.  En inderdaad, hij rijdt heel zelfzeker door alle slip en modder door.  Hij is een héél goeie chauffeur. Dat mag gezegd worden!

527 km; Kisoro – Hoima, in 11 uren rijden, met een half uurtje pauze! Proficiat Kato!

Afscheid nemen in Nkuringo

Het weer was héél de nacht onrustig, en hier waait de wind zelfs door mijn kamer. Zodoende ben ik vroeg uit de veren om koffie te maken, maar vooral om in te pakken.

Ik heb de vrouwen van Mbabazi's School belooft dat ik nog naar de mis kom en pas daarna vertrek.  Ik zie dan ook veel blije gezichten als ik de kerk binnen kom.

Op het einde van de viering spreekt de diaken Donaat mij aan in de kerk.  Hij bedankt mij voor alles wat ik gedaan heb voor de gemeenschap.  Hij vraagt mij naar voren te komen en nog een dankwoordje te zeggen.  Oeps, dit had helemaal niet verwacht.  ‘Webalé kussima’, en ‘ik zal jullie missen’, en ‘jullie zullen altijd in mijn hart zijn’, en ‘never give up’.  Veel meer weet ik op die moment niet te zeggen.  Maar ik zie wel veel lachende gezichten en Joanne met tranen in haar ogen. 

In de kerk komt kleine Joshua bij mij zitten.  Een tijdje later komt ook Titus bij mij zitten.  En als ik naar buiten kom, voel ik ineens een ander handje in mijn hand, kleine Darius.  Oh my God, wat ga ik deze kleine jongens missen.  Het zijn zo’n lieve schatten.  

Ik neem Titus met mij mee naar Albertine, en Rosaria komt ook mee, zodat ik de kleren kan geven.  

We krijgen ook bezoek van Precious.  Ze heeft een grote taart mee, van Chegar & Florence.  Chegar heeft haar opgedragen deze naar Mahoro te brengen en dan te vragen aan Mahoro om deze samen op te eten.  Dit doen we dan ook.  Ik snijd de taart aan, en al de kinderen van Singing Gorilla komen aanschuiven.  Dit vind ik super van Chegar, want zo heb ik ook nog eens de kans om samen te zijn met enkele van deze kinderen die ik toch al lang ken.  Zoals de kinderen van Fausta en Joanne.  Door Fausta haar competitief gedrag naar de school van Mercy toe, voel ik dat ook deze kinderen afstand van mij genomen hebben.  Spijtig! Kleine Patricki staat mij altijd met zijn grote ogen aan te kijken.  Je ziet hem duidelijk denken ‘ik begrijp er niets van’.

Ondertussen, tussen alles door, zijn Blossom en ik er in geslaagd om nog een lekkere lunch te maken met noedels.  Ook Charity en Presca komen mee lunchen.  En we vragen ook Brenda erbij, want we hebben een nickname voor Blossom.  Vanaf nu krijgt Blossom de naam 'Mutesi' dat betekend ‘een goed hart’, ‘gevoelig’, ‘vergevingsgezind’.  Ik zie Demas langskomen, en roep hem erbij, zodoende zullen ze vanaf morgen Blossom in het HealthCenter ‘Mutesi’ noemen.  I

Nog een paar goeie knuffels, en dan vertrekken we.  We rijden door het TradeCenter, en ik zie nog veel bekende gezichten die me uitzwaaien.  Dit maakt het wel moeilijker voor mij.  Het is altijd alsof er hier altijd iemand mijn hart moet breken als ik vertrek.