Mbabazi’s School, onze School of Mercy, wordt te
populair. Er zijn twee mensen die het willen
gebruiken in hun marketing om zo hun andere zaken te kunnen promoten.
Maar dit is niet de bedoeling, dit is niet de reden
waarom we deze Engelse klassen gestart zijn.
Natuurlijk zou het goed zijn, als de lessen zouden kunnen verder gaan,
zonder mij, maar dan zonder winstbejag. Deze namiddag heb ik weer les, en naar het schijnt zullen er de
spionnen aanwezig zijn.
Ik vind het woord 'project' zelfs al een groot woord hiervoor. Maar toch, ineens beginnen mensen over 'project' te spreken.
De eerste kandidate die ons project wil overnemen?
Wel, op de Campsite hoorde ik van een gaste, dat ze een vrouw ontmoet
heeft, die hier woont, en die een heel goed project heeft. Ze geeft namelijk les Engels aan oudere
vrouwen uit de gemeenschap die nooit de kans kregen om naar school te gaan. Ze doet dit gratis, wordt hier niet voor
betaald. Ze hoopt
waarschijnlijk geld te krijgen van de mensen om ‘haar project’ te steunen. Dit vind ik niet leuk om te horen.
De tweede kandidate is de dame die deze Campsite runt, en die dit als reclame wil gebruiken voor deze locatie hier. Zij heeft geen tijd om dit 'les geven' op te volgen, want ze heeft nog een logement in Entebbe, en ze komt hier naar het schijnt maar zelden.
Het grappige was, deze namiddag in klas, toen één van de spionnen binnen kwam, er onmiddellijk protest was van de vrouwen. Nochthans was er hen niets verteld. Maar ze weten blijkbaar duidelijk voor wie deze spion werkt, en zijn aanwezigheid stond hen niet aan. De boodschap was duidelijk en klaar, 'Mahoro is our teacher!', en hij mocht gaan. Dat gaf mij een heel goed gevoel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten