Wij zijn vandaag op doktersbezoek geweest, omdat we hoopten Enoth te kunnen helpen. Sinds enkele jaren heeft Enoth enkele lelijke gezwellen op zijn lichaam en ook één aan zijn oor. Wij hoopten dat de dokter deze operatief zou kunnen verwijderen, maar helaas is dit zinloos. Want blijkbaar is dit een virus, en als de "keloid" verwijderd wordt, zal hij terugkomen en zelfs groter worden. Dus de teleurstellende boodschap was, afblijven.
Het bezoek in het hospitaal, is weer een avontuur op zich.
Als je binnenkomt in het hospitaal, komt er iemand met een
bloknote, je naam en leeftijd noteren, en mag je op de weegschaal gaan
staan. Dit is fase 1.
Toen we moesten wachten op fase 2, konden wij, de volwassen
kinderen het natuurlijk niet laten om ook eens op die weegschaal te gaan staan,
zeker na onze zware tocht. Iedereen
jubelde, zoveel kilo's kwijt! Maar ik zei, jongens dit klopt niet, het is niet
mogelijk dat ik maar 53kilo weeg. Een beetje verder stond er nog een
weegschaal, en goeie deze keer, denk ik toch, daar weeg ik 56kilo op. Is nog
altijd weinig, maar ja, is misschien wel mogelijk. Ik wil de anderen niet
ontmoedigen. Maar zo zie je maar, hoe
correct hun materiaal hier werkt.
Dan fase 2, iemand noteert de reden waarom je komt op de
noteblok.
Weer wachten.
Fase 3, bij een clinical officer, weer uitleggen waarom je
komt, en deze bekijkt alles een keer, noteert iets op de noteblok.
Fase 4, met dat kleine blaadje van de noteblok, mag je naar
het loket gaan om te betalen.
Nu al betalen!? En er is nog niets gedaan of gebeurd?!
Tja, 7000 UGSH (een goeie 2euro).
En dan fase 5, naar de dokter! Maar die zit dus in het
operatiekwartier.
Terwijl je daar zit te wachten, is het een komen en gaan van
patiënten liggend op een bed of op de operatietafel. Wij zien ze allemaal vlak voor ons passeren.
Griezelig gewoonweg. Recht over ons zit
een kleine jongen van 3 jaar, heel het bovenste deel van zijn hoofd is
derdegraad verbrand geweest en hij komt voor verzorging. Ziet er echt niet mooi
uit. En de geur die daar hangt. Bwach!
En dan is het aan ons.
De dokter ontvangt ons in zijn groen uniform en met zijn mondmasker
ergens halverwege op z'n hoofd. Grappig zicht.
Hij onderzoekt eerst Enoth en verteld ons dan de
teleurstellende diagnose.
Tijdens dit onderzoek kwamen er nog twee andere dokters
binnen. Niet uit interesse voor Enoth,
neen, ze dachten dat IK de patiënt was, dat vonden ze natuurlijk interessanter.
Toen Kato en ik terug in Nkuringo aankwamen, een dagje later, kregen we van Enoth zijn papa een tros van die super lekkere kleine banaantjes. Wébale mononga!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten