Vandaag zijn Kato en ik eens niet naar onze katholieke kerk geweest, maar zijn we naar een heel klein protestants kerkje geweest. Vicky, onze chef-kok, maakt daar deel van uit, en elke zondag vroeg ze mij wanneer ik hen eens zou komen bezoeken.
Dus vandaag zijn we naar de 'Nkuringo Babtist Church' geweest.
Het kerkje zat bijna vol. We waren met twaalf. Net als de apostelen. Dat is toch een goed begin.
Normaal gezien, is er de zondagnamiddag Franse les. Maar aangezien Asgario zijn auto beneden in de vallei ligt, zijn er weer niet geen leerlingen voor de les, want ze zijn gaan helpen de onderdelen naar boven te halen.
Ja, hier wordt er niet gewacht op een 'expertise' van de verzekering. Want ten eerste, merendeel van de mensen heeft hier geen verzekering. Is hier dan ook niet verplicht. En ten tweede, als je een verzekering hebt, dan moet je er schijnt toch niet veel van verwachten.
Dus, de dag na het ongeval, wordt de wagen daarbeneden gedemonteerd, en stuk per stuk naar boven gebracht.
"En dan?" vraag ik.
Alle herbruikbare onderdelen worden opnieuw gebruikt.
"Ah zo!"
Ik kan mij er dus aan verwachten binnen enkele weken Asgario zijn auto terug te zien. Dit na een volledige pert-total! Hier is echt alles mogelijk! Maar één ding is zeker, ik ga niet mee in die auto!
Zodoende, geen les, vrije zondagnamiddag? Of misschien iets doen samen met de interne meisjes van P5-P6-P7 van Asgario zijn school? Ik heb (dit wordt een traditie) weer pareltjes mee.
Ik ga mijn gerief halen in mijn kamer, en als ik terug kom in de school, zijn er enkele meisjes die vermoeden wat we gaan doen. Ja, een aantal van de meisjes kennen mij van ons bezoek in 2015, en er zijn er zelfs twee die mij al kennen van in 2013, namelijk Roosje en Jeremyna.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten