Vorige week had ik een gesprek met Sven waarin we het hadden over blinde en dove kinderen in Uganda. Sven stuurde mij naar aanleiding daarvan, deze link door:
Neem even je tijd om hier naar te kijken: https://www.youtube.com/watch?v=zt4ujt9GdM8
Ja, ook ik ben hier van aangedaan. En neen, ik had nog niet gehoord van deze 'Mercy Killing'. Maar het opent wel mijn ogen, want eigenlijk had ik dit al kunnen weten. Op mijn reis ben ik al zwakke en mismaakte kinderen tegenkomen. Kinderen van ouders die ik ken. Op een bepaald moment zijn deze kinderen verdwenen. Ik heb mezelf daar nooit veel vragen bij gesteld. Kato wimpelt mijn vraag, 'waar is dat kind naar toe', altijd af met 'waarschijnlijk naar de grootouders'. Maar nu wordt mij dit wel duidelijker.
Bij mijn volgend bezoek ga ik dit onderwerp 'Mercy killing' toch wel eens ter sprake brengen, in het juiste gezelschap.
Ik stuurde de link door naar Roos en dit is haar antwoord:
Ja Mahoro, beklijvend maar niet nieuw voor mij.
In India ontmoette ik een mama die haar misvormde baby met een kussen verstikte en een andere mama die haarzelf en haar baby in brand stak bij het koken… de buren konden de mama met brandwonden redden, voor de baby met handicap was het te laat… ‘killing as an act of mercy! Het bestaat al sinds de mensheid.
We bezochten een school met blinde en dove kinderen, verstotenen, meestal nipt gered.
Zelfs in Roemenië vonden armen het verantwoord een kind uit zijn handicap te verlossen.
En hier? Bestaat ook!
Ik bewonder de moed van ‘social worker Rosemary’ en anderen, zij die kiezen voor leven, voor waardig leven!
Zoals Roos zegt, kunnen we zowel hier als op reis met onze oogkleppen blijven rond lopen. Het is aan ons om te 'zien' en zeker 'verder te willen zien'. Dank je wel Sven om mij hier wakker te schudden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten