‘Aunti Mahoro’, daar kan ik wel aan gewoon worden. We zijn een paar dagen op bezoek geweest bij
Kato zijn familie. In het dorp wordt er
altijd gespeculeerd als wij hier zijn.
Zou ik een buitenechtelijke dochter zijn? Of ben ik de vrouw van Kato? En het is dan nog eens zo grappig, als we
Samantha (6 jaar) gaan afhalen in haar nieuwe school (1ste leerjaar)
en als ze mij samen zien met Samantha, dan zeggen de leerkrachten, ‘oh, dat
moet de mama van Samantha zijn, want ze hebben allebei een lang
aangezicht’. Samantha woont bij haar
tante en grootouders, en niet bij haar mama.
Vandaar hun conclusie, ook al ben ik wit.
Samantha is niet het enige nichtje dat hier bij de grootouders
verblijft. Ook kleine Theresia (nu 2jaar
en 5maand) woont hier al meer dan een jaar.
Hier is dit de gewoonte. De
moeders gaan fulltime werken en dan brengen ze de kinderen bij de
grootouders. De grootouders zijn bijna
80, het is eigenlijk een oudere zus van Kato die voor de meisjes zorgt. Sinds
zij weduwe werd, woont zij bij de grootouders in en zorgt voor alles. Na verloop van tijd zijn Samantha en Theresia
meer gewoon aan de tante dan aan hun eigen moeders, en ze noemen de tante dan
ook ‘mama’. Op zich een vreemde situatie
zou je kunnen zeggen, maar gelukkig komen de kinderen niets te kort.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten