Een dag vol dankbaarheid

Ondanks dat ik hier vandaag vele uren achter de computer gezeten heb, voelt dit toch als een dag aan van dankbaarheid.

Deze voormiddag zijn 4 vrouwen met hun jonge dochters langsgekomen, en hebben ze van mijn elk een pakje herbruikbaar maandverband gekregen, met de nodige uitleg.  Ze zijn hier heel blij.  Eerlijk gezegd had ik gedacht dat ze hier daar wat weigerachtig naar toe zouden zijn, maar neen, ze zijn hier heel blij mee.  Ze zijn hier wel duidelijk preutser dan in de stad, maar aan de andere kant worden deze pads als luxe gezien.  Topista, de vrouw van Silver, Nighty en Polina, samen met Meryane, Catherine en Cécilia.

Voor Polina had ik nog een zak kleren, die Ann mij meegegeven heeft voor haar en Gloria.  Polina was hier heel blij mee. 

Wat later op de dag komt Rosaria langs met Lovence en Titus.  Oh wat wordt Titus snel groot.  En Lovence spreekt al goed Engels.  Rosaria heeft natuurlijk lekkere banaantjes mee.  Ik haal wat koekjes uit, zodat we samen gezellig onze plannen voor de komende dagen kunnen bespreken.  Zondag komen ze, en je kan zien aan hun gezichtjes dat ze er al naar uit kijken.  Dat wordt dolle pret.

In de namiddag is er school, Level 1 (BabyClass).  Er zijn maar 3 leerlingen aanwezig, maar zo is er wel aandacht.  En ééntje van hen, Fausta, ongeveer 65 jaar, doet echt haar best.  Ja, Kato geeft mij soms het gevoel dat er te weinig vrouwen komen, dat het de moeite niet waard is, maar dat vind ik niet.  Als je ziet hoe Fausta haar best doet, en hoe dankbaar ze is naar mij toe dat ze deze kans krijgt, dan ben ik heel blij dat we blijven doorgaan.

En ergens is het ook wel te begrijpen dat de vrouwen niet altijd naar de les komen.  Wie doet hier al het werk?  De vrouwen!

Na de les wandel ik mee met Charity door het Trade-Center, en aan de andere kant zien we Rosaria stenen kappen.  Dit kan ik moeilijk aanvaarden.  Hoe is dit mogelijk! Een man en 5 zonen hebben, en niemand die voor haar zorgt.  De man heeft een tweede vrouw, waarbij hij ook al weer een reeks kinderen heeft, en er is geen geld meer voor de eerste vrouw.  Maar ook de zonen, waarvan er één als verpleger in het Health Center van Chris werkt, kijken niet achter hun moeder.  Ik vind dit erg, héél erg.