“Oh my God, Mahoro, you are the first muzungu we see in 9 months”.
Dat is de reactie van de guesthouse waar ik altijd verblijf in Kisoro, als ik toekom.
Sinds de lockdown in maart, hebben ze hier geen enkele blanke gast gehad. Ze zijn dan ook blij om mij terug te zien. Ik hoop echt dat er meerdere zullen volgen, want de verhalen die ik hoor van de mensen, hoe ze de lockdown ervaren hebben, zijn veel erger dan bij ons.
‘Is this the end of the world’
‘Is there no hope any more’
‘Will I see my family ever again’
‘Is this a new worldwar’
‘Will we survive this virus’
De lockdown was hier gedurende drie manden heel streng. Het enige wat de mensen konden doen, was slapen en eten. Nu zie je al duidelijk 3 gevolgen van deze lockdown;
Ten eerst, ze hebben het weinige geld dat ze hadden ‘opgegeten’,
Ten tweede, er is geen of weinig werk,
Ten derde, er zijn weeral veel kindjes op komst, vele vrouwen zijn ‘weer’ zwanger.
Sinds maart geen school, geen onderwijs meer. Na de verkiezingen, (ja, die hebben voorrang), zullen de scholen weer open gaan. Dan kunnen de kinderen de draad weer oppikken. En dit zal met een grote stap achteruit zijn, want de kinderen in de dorpen en afgelegen gebieden, hebben ondertussen niets van schoolwerk gedaan.
Veel mensen hier in Uganda leven van het toerisme, maar zolang wij 'Europeanen en Amerikanen' niet reizen, zijn er voor hen geen inkomsten. En hiervoor zal het waarschijnlijk wachten op het vaccin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten