Dit is Judith Tukahirwa, bijna 9 jaar, en gesponsord door An Dumon.
An vroeg mij naar de thuissituatie van Judith. Daar kon ik niet veel op antwoorden, dus besloot ik om Judith thuis te bezoeken.
De tamtam had natuurlijk alweer zijn werk gedaan, want ik werd opgewacht door het hele gezin. Behalve de vader dan. Maar dat is altijd het geval in Uganda. Als je als vrouw een familie gaat bezoeken, is de 'man des huises' nooit thuis. Begrijp ik niet veel van, maar ja, ik ben dan ook nog altijd westers.
Judith heeft nog één oudere zus, en heeft 4 jongere broertjes.
Oma woont ook bij dit gezin.
En dit is hun huisje ... bestaat uit 2 delen, een voorkant, de zogenaamde leefruimte, en een achterkant, wat we dan de slaapkamer noemen (voor 9 personen).
en ...
tja, hoe moet ik het noemen ... hun terras en moestuin ...
Elektriciteit hebben ze hier niet. Ze verlichten met kaarsen. Of eigenlijk gaan ze als het donker wordt 'slapen'.
Water hebben ze hier ook niet. Dit halen de vrouwen en de jonge kinderen 's morgens. Naar beneden, naar het riviertje, en dan terug, stijl naar boven, met een bidon van 10 of 20 kg. De mensen hier zijn ongelooflijk sterk en krachtig ... en moedig.
Deze leefsituatie is niet nieuw voor mij, maar het blijft mij verbazen, het blijft mij raken. Wij, de westerlingen, zijn zo verwend, we beseffen het niet. Als je zo'n situatie met eigen ogen ziet, dan besef je in wat voor een weelde wij leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten