STILTE

‘Herbronnen’, ‘chillen’, ‘tot rust komen’, ‘aarden’, ‘relaxen’, … er zijn zoveel woorden die we gebruiken als we op vakantie gaan, en als we proberen te omschrijven waar we nood aan hebben.  Maar weten we het eigenlijk wel?

Ik ben nu al voor de zoveelste keer naar Uganda geweest, mijn tweede thuis zeggen sommigen, … ik ook …. en toch blijven deze reizen mij verrassen.  Enkele eeuwen geleden noemden ze zo’n reis een echte ‘ontdekkingsreis’, maar de dag van vandaag is dit nog altijd zo.  En als je de reis volledig beleeft, daarmee bedoel ik ook voor en na, dan ‘ontdek’ je nog veel meer.

Zondagavond, thuis in België, lig ik in mijn bed en verbaas ik mij over de ‘stilte’.  Zo stil … te stil bijna … een beetje beangstigend stil want door de stilte is er weer ruimte voor … gedachten.  Ja, daar is ze weer, de nooit stoppende gedachten-stroom en … die was er niet in Uganda. 

In Uganda zijn er altijd de geluiden van de natuur of van de mensen, maar hier is alles, zoals wij verlangen en verwachten … STIL.

Zo ben ik ook opgegroeid, het ‘moest’ stil zijn.  Dit zit als het ware ingebakken in mijn verwachtingspatroon, het ‘moet’ stil zijn. 

Maar is dat dan wel zo gezond?  Is dat wel zo natuurlijk?

Als ik dan kijk naar mijn Afrikaanse broeder Kato, die heeft geen enkel probleem met wat wij ‘lawaai’ noemen.  Als ik hem ’s morgens vraag of hij goed geslapen heeft ondanks de ‘muziek’ of het ‘geblaf van de honden’ of … hij heeft het niet eens opgemerkt, hij heeft goed geslapen.

Dus … waar ligt het probleem dan?  Bij het lawaai … of bij mij?

Wat nu?  Met mijn raam open slapen?  Tja, daar heb je natuurlijk weer al die ‘maars’; ja maar het is koud, ja maar al dat fijn stof, ja maar … vooral dan … het lawaai van de auto’s …. 

Hmm, dit vraagt een paar nachtjes denkwerk ….