Mijn laatste dag, 'afscheid'

We gaan vandaag met Pascal (broer Kato) naar de zoo.  Dit valt eigenlijk goed mee.  Ik had verwacht dat de dieren in klein en vuile hokken zouden zitten, maar ze hebben veel ruimte, en alles is open.  We doen dit voor Pascale want het merendeel van deze dieren heeft hij nog nooit gezien.  Vooral Simba, de leeuw, spreekt hem aan.  

Wat ik blij ben hier te zien, is de neushoorn. De chimpansees zijn ook grappig om te zien.  Hier zitten ze op hun gemak, te luieren, of de kleintjes te spelen.

 

We gaan nog samen een hapje (visje) eten, en dan wordt het tijd voor mij om mijn valiezen te pakken en afscheid te nemen.  Moeilijk!

De voorbije dagen kreeg ik nog lieve telefoontjes om afscheid te nemen.  Eergisteren Asgario, gisteren Evarist, vandaag Ronald, Alex en als laatste Matchati.  Doordat ik weet dat ik ze allemaal zal terugzien in juni, maakt dit het afscheid gemakkelijker. Maar toch moet ik op m’n tanden bijten als ik afscheid moet nemen van Kato.  Nu begrijp ik ook waarom hij Pascal meegenomen heeft  naar hier.  Als steun voor hem.  Hij probeert zich sterk te houden.  Zoals ze hier altijd zeggen ‘I am fine’, maar dan geeft hij mij toch toe dat hij al een traantje gelaten heeft. 

Ze zijn hier moeilijk in te schatten.  Elke reis probeer ik dichter en dichter te komen, en dan denk je dat je er bent, maar je bent er nog niet. Cultuurverschil? Karakter? ’t Zal er wel allemaal mee te maken hebben.